ตอนที่ 47
ไม่อยากปล่อย
“คุณหมออิ่มแล้วใช่มั้ยคะ?งั้นผึ้งขอตัวก่อน”
น้ำผึ้ง ขยับตัวเล็กน้อยและดึงมือออกจากเขาอย่างรวดเร็ว ทว่าร่างหนากลับเหยียดกายลุกขึ้นแล้วโน้มตัวมารั้งร่างของเธอไว้ หญิงสาวเซถลาเล็กน้อย และเพราะไม่ทันระวังตัวทำให้ร่างของเธอปะทะกับอกกว้างของเขา
“จะรีบไปไหนครับ อยู่คุยกันก่อน”
นกุล โอบกอดเธอจากด้านหลังก่อนจะวางคางสากลงบนไหล่บางสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผมสลวยที่เขาชื่นชอบเข้าไปเต็มปอด
“ปล่อยผึ้งก่อนค่ะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นจะไม่ดี”
หญิงสาวปรามเขาเบาๆ ด้วยนี่เป็นห้องครัวของบ้าน แม้ว่าทุกคนจะนอนหลับไปแล้วก็ตาม แต่หากมีใครเดินเข้ามาตอนนี้ย่อมไม่เป็นการดีอย่างแน่นอน
“ผมไม่อยากปล่อย ขอผมกอดผึ้งแปปนึง”
ถ้อยคำของเขาไม่ได้บีบบังคับแต่อย่างใด แต่แฝงด้วยความออดอ้อนเว้าวอนจนเธอได้แต่ยืนตัวแข็งนิ่ง ยิ่งวงแขนแข็งแรงนั้นโอบกำชับร่างของเธอให้แน่นจบเบียดชิดกับร่างกำยำแน่นเครียดของเขา ลมหาย
