07 เจอกันอีกครั้ง
838 คำ
ครืด ครืด ครืด
“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายด้วยความหงุดหงิด เปิดเครื่องมาก็มีคนโทรเข้ามาเลย อะไรกันนักหนาวะเนี่ย
( รถเก๋งจอดอยู่ตรงข้าม รีบมา )
“นายเป็นใครแล้วทำไมฉันต้องทำตามด้วย”
( เป็นผัวเธอไง )
“อย่ามาพูดพล่อยๆนะฉันไม่เคยมีผัว” สงสัยจะเป็นไอ้พวกโรคจิตแน่เลย
( ฉันว่าเธอคงไม่ลืมเรื่องราวบนรถเมื่อสองปีก่อนหรอกนะ ผู้ชายที่เป็นคนแรกของเธอไง )
“นะ….นาย”
( ได้ข่าวว่ากำลังจะถูกจับแต่งงาน ถ้าเธอไม่อยากแต่งฉันช่วยเธอได้นะ )
“ไม่จำเป็น”
( ก็แล้วแต่นะ ฉันได้ข่าวมาว่าพ่อของเธอส่งคนมาตามหาเธอเพื่อที่จะรับเธอกลับเมืองไทยแล้ว )
“วะ ว่าไงนะ นายรู้ได้ยังไง”
( ฉันก็มีเส้นสายอยู่เหมือนกันนะ เอายังไงถ้าเธอไม่ให้ฉันช่วยฉันก็ไม่ช่วยหรอกนะ )
“ดะ เดี๋ยว ก็ได้”
ฉันกดวางสายแล้วหันไปมองรถเก๋งคันสีดำที่จอดอยู่ตรงข้ามฟากถนน จากนั้นก็รีบหิ้วกระเป๋าแล้วเดินไปที่รถเก๋งคันนั้นทันที
“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ เมียสุดที่รัก”
“ปล่อย!!” ฉันสะบัดหัวไหล่อย่างแรงจนมือของเขาหลุดออกไป
“เย็นชากับผัวจริงเลยนะ”
“เลิกพูดได้ละ จะไปก็รีบไปสิ”
“ออกรถ” เขาหันไปบอกลูกน้องที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“ครับนาย”
ระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดอะไรเลย ฉันไม่พูดส่วนเขาก็ไม่พูดเหมือนกัน เย็นชาไม่เปลี่ยนเลยนะ
ไม่นานรถเก๋งของเขาก็มาจอดยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ใหญ่มากเท่าไหร่ แต่กลับมีลูกน้องเดินไปมาอยู่เต็มไปหมด นี่เขาทำงานอะไรกันทำไมถึงได้มีลูกน้องเยอะขนาดนี้ แต่ละคนก็น่ากลัวทั้งนั้นด้วย
“ลงมาสิ”
“อืม..” ฉันลงจากรถเดินตามเขาเข้าไปด้านใน
“สวัสดีค่ะคุณพิงค์”
“ค่ะ” ฉันตอบรับอย่างงงๆ แม่บ้านเค้ารู้จักฉันได้ยังไง
“ให้จัดห้องใหม่ให้คุณพิงค์หรือเปล่าคะคุณคราม”
“ไม่ต้อง เอาของใช้ของเธอไปไว้ที่ห้องของฉัน”
“ไม่!! คุณป้าคะอย่า..”
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น” เค้าหันมามองหน้าของฉัน ก่อนจะหันไปหาแม่บ้านที่ยืนอยู่ “รบกวนจัดการให้ด้วยนะครับ”
“ค่ะคุณคราม” แม่บ้านถือของฉันเดินขึ้นไปด้านบน
“นี่คุณ!!” ฉันหันหน้าไปเตรียมที่จะตวาดใส่เขาเต็มที่ แต่กลับถูกเขาพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ผัวเมียจะนอนห้องเดียวกันก็ไม่เห็นแปลก อีกอย่างถ้าเธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่พ่อแม่ของเธอจัดหามาให้ เธอก็ต้องทำให้มันสมจริงสิ”
“ทำให้มันสมจริงไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันก็ได้!" ฉันเถียง ผู้ชายคนนี้หัวสูงเองมากกว่า คงคิดจะหวังจิ้มฉันรอบสองล่ะสิ เหอะ! ไม่มีทาง
"กลัว?"
"คนอย่างฉันไม่มีทางกลัวคนอย่างนายหรอก"
"ไม่กลัวก็นอนห้องเดียวกันจะเป็นอะไรไป นอกซะจากเธอกลัวฉันถึงไม่ยอมนอนด้วยแค่นั้นแหละ"
"เออ!! นอนก็นอน"
ตกดึก
ตุบ!
"อะไร?" ฉันโยนหมอนและผ้าห่มลงด้านล่างประจวบเหมาะกับนายครามเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำพอดิบพอดี
"หมอนกับผ้าห่มไง ตาไม่เห็นหรอ"
"แล้ว?"
"นายต้องนอนด้านล่าง ส่วนฉันจะนอนด้านบน"
"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอพูดด้วย?"
"เอ๊ะ!"
"ฉันจะนอนด้านบนเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่าล่ะ?"
"ก็ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปนอนข้างนอกแทน"
"เดี๋ยว!"
ตุบ~
เขาคว้าตัวฉันเอาไว้แล้วผลักฉันนอนลงกับเตียงก่อนที่ตัวเขาจะขึ้นมาคร่อมฉันเอาไว้
"นะ...นายจะทำอะไร!?"
"กลัวทำไมล่ะ เมื่อกี้เธอยังเป็นม้าพยศอยู่เลยนะ"
"...." ฉันหายใจเข้าออกระรัวพร้อมกับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นตุบตับไม่เป็นท่า
"เพื่อความสมจริงเธอกับฉันเราต้องมีอะไรกันด้วย"
"กะ....ก็มีไปแล้วนั่นไง"
"นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันลืมไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้นต้องสร้างสถานการณ์ขึ้นมาใหม่เพื่อความสมจริง เวลาพ่อของเธอถามว่ามีอะไรกันเมื่อไหร่ตอนไหนจะได้ตอบถูก"
"มะ...ไม่นะ อื้ออ" ฉันเกร็งไปทั้งตัว เมื่อจมูกของเขาซุกไซร้ไปทั่วร่างกายของฉัน ชนิดที่ว่าสูดดมแบบสูบวิญญาณกันเลยทีเดียว
"อืมม....กลิ่นตัวของเธอยังหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"ยะ....อย่าทำแบบนี้เลยนะ"
"ทำไมล่ะ?" เขาผละหน้าออกมาคุย "ฉันคิดว่าเธอก็ชอบมันนะ"
"ฉันไม่ชอบ อื้ออ~" คำพูดของฉันถูกกลืนหายไปพร้อมกับรสจูบแสนเร่าร้อน ซึ่งฉันยังไม่ทันได้เตรียมตัวเลยสักนิด "อืมมม~~"
- ผู้เขียน
