เวลาต่อมา
พิงค์นั่งทนปวดหัวจนผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงกุกกักอยู่ข้างหู
“อือเดียร์ เดียร์” พิงค์เรียกหาเพื่อนสนิทเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมอง แต่กลับพบว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอไม่ใช่เดียร์แต่เป็นคราม เขามองหน้าของเธอพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา “คุณเป็นใคร แล้วเพื่อนของฉันไปไหน?”
“เป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่อีกหรือเปล่า” ครามเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง
“ฉันถามว่าคุณเป็นใคร!” พิงค์ข่มเสียงพูดใส่คนตรงหน้า ทำเอาครามถึงกับหน้าเสียไปเลย “เดียร์ เดียร์”
“เออ ๆ กูอยู่นี่” เพื่อนสาวของพิงค์เดินออกมาจากในครัว
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แล้วเข้ามาอยู่ในห้องของมึงได้ยังไงผัวมึงหรอ”
“มึงนึกดูดี ๆ สิอีพิงค์”
“….” พิงค์หันมองหน้าของครามพร้อมกับขมวดคิ้วย่น พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าคนตรงหน้าคือใคร
“เขาชื่อว่าครามเป็นผัวของมึงนั่นแหละ ส
