เช้าวันต่อมา
ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พร้อมกับกรอกตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าครามยังคงนอนกอดเธออยู่
“อือ…คราม คราม” เธอสะกิดคนข้าง ๆ
“หืมว่าไง ตื่นนานแล้วเหรอ”
“ลุกเถอะ ไปหาซูซูกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นไงมั่ง”
“อืม…” ครามโน้มตัวลงมานอนทับพิงค์ในท่าตะแคง45องศาเกือบจะทับตัวเธอไปทั้งตัวแล้ว “เหนื่อยจัง กว่าจะได้นอนเพลียไปหมด”
“อื้อคราม มันหนักลุกออกไปได้แล้ว”
“ลุกก็ได้” เขายอมพลิกตัวออกมาแต่โดยดี ส่วนพิงค์ทันทีที่ได้รับอิสระเธอก็รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหันมองไปรอบ ๆ ตัว
“ซูซูล่ะ”
“ฉันเอาไปฝากลูกน้องไว้อยู่อะ ตอนนี้น่าจะอยู่ด้านล่าง”
“…” พิงค์ก้าวลงจากเตียงหยิบเสื้อคลุมมาใส่ก่อนจะเดินลงมาด้านล่าง “ซูซู ซูซู” เธอร้องเรียกแมวตัวน้อยก่อนที่มันจะวิ่งมาหาเธอ
“เมี๊ยว เมี๊ยว ง๊าว”
“เป็นยังไงบ้างหืม พ่อแกใจร้ายใช่ป่ะที่เอาแกมาทิ้งไว้ด้านนอก เพราะฉะนั้นแกต้องจัดการนะ” พิงค์อุ้มแมว
