“รีบทานสิ หิวไม่ใช่เหรอ” วรานนท์พูดออกไปท่าทางทะเล้น แล้วมองบะหมี่ที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าด้วยท่าทางสนใจ และแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร
“คุณไปพูดอะไร ทำไมป้าถึงได้พูดแบบนั้น แล้วยังเสิร์ฟบะหมี่ให้คุณก่อนคนอื่นอีก แถมยังเสิร์ฟน้ำให้ที่โต๊ะทั้งๆ ที่มีป้ายเขียนไว้ว่าให้บริการตัวเองอีกด้วย” ไพลินขมวดคิ้วอย่างงุนงงแล้วถามออกไปด้วยท่าทางสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก รีบทานเถอะ หิวจะแย่แล้ว” วรานนท์แกล้งลูบท้องเหมือนที่เธอทำก่อนหน้า แต่คนตรงหน้ากลับไม่ขำ แล้วยังแย่งชามบะหมี่ของเขาไปอีกต่างหาก
“ตอบมาก่อนสิคะว่าคุณไปพูดอะไรกับป้าไว้?” ไพลินถามด้วยท่าทางสงสัย
“ก็แค่บอกว่าเมียท้อง แล้วก็ชอบโวยวายเวลาที่ต้องรออะไรนานๆ”
วรานนท์ตอบไปด้วยท่าทางทะเล้น โดยที่ไม่ได้เกรงกลัวกับสายตาที่ดุดันของเธอเลยแม้แต่น้อย
“พูดอะไรของคุณเนี่ย แบบนี้คนอื่นก็เข้าใจผิดหน่ะสิ” ไพลินขมวดคิ้วด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ถ้าไม่อยา
