“สวัสดีค่ะ!!” เสียงหวานแทรกขึ้นมาทักทายทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอยู่
“มากับใคร?” วรานนท์เอ่ยถามหญิงสาวผู้มาเยือนเสียงเรียบพร้อมกับมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ
“ไม่คิดจะชวนน้องนั่งด้วยคนเหรอคะ?” วนิดาพูดออกไปเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปมองหน้าไพลินที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร
“คงไม่มีเรื่องจำเป็นอะไร ที่จะต้องชวนนั่งหนิ ใช่มั้ย?” วรานนท์ตอบไปอย่างไม่ใส่ใจนัก
วนิดามองพี่ชายตัวเองด้วยความโมโห ไม่คิดเลยว่าเขาจะพาผู้หญิงที่คุณแม่และเธอเกลียด มากินข้าวที่ร้านอาหารหรูขนาดนี้
“ค่ะ เดี๋ยวดาก็จะกลับแล้ว เพราะอยู่ๆ ดาก็รู้สึกคิดถึงคุณแม่ขึ้นมา แปลกดีเหมือนกันนะคะพี่นนท์” วนิดาเน้นย้ำน้ำเสียงอย่างหนัก
ไพลินรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองวนิดา ก่อนจะเห็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจของเธอ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวจริงๆ
ส่วนวรานนท์ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แต่นั่งนิ่งมองหน้าน้องสาวของตัวเอง
“งั้นเย็นนี้ดาขอชวนพี่นนท์ไปทาน
