“ลินอยากไปเที่ยวทะเลค่ะ” ไพลินมองหน้าวรานนท์พร้อมกับทำหน้าทำตาอ้อนวอน ขอให้เขาพาเธอไป
วรานนท์มองหน้าไพลินที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ตั้งแต่ที่เขารู้จักกับเธอมา เธอไม่เคยเอ่ยปากขออะไรเขาหรือขอให้เขาพาไปไหนแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้ทำไมอยู่ๆ เธอถึงได้ชวนเขาไปเที่ยวทะเล ร่างหนาได้แต่คิดในใจ
วรานนท์ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรหรือว่าเธอนั้นอยากไปเที่ยวทะเลอย่างที่เธอบอกเขาจริงๆ
“ได้สิ” วรานนท์พูดออกไปพร้อมรอยยิ้ม
ไพลินมองหน้าวรานนท์ด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
วรานนท์ขับรถออกจากเมืองหลวงมุ่งหน้าตรงไปยังพัทยาโดยทันที
ใช้เวลาขับรถสองถึงสามชั่วโมงก็มาถึงที่ท่าเรือ ก่อนจะมาถึงวรานนท์ได้โทรบอกคนดูแลเกาะให้เอาเรือส่วนตัวมารอรับ
“ลิน... ถึงแล้ว” วรานนท์ขับรถมาถึงท่าเรือก็ปลุกไพลินที่นอนหลับอยู่
“อือ... อะไรคะ” ไพลินที่กำลังนอนอยู่ก็ถูกรบกวนด้วยเสียงที่คุ้นเคย
“ถึงแล้วครับ”
