“น้องลิน!!”
ขณะที่ไพลินกำลังเดินออกมาจากห้างก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง ใบหน้าสวยหันไปมองตามเสียงเรียกทันที
“คุณชาญ” ไพลินกล่าวทักทายเพื่อนของวรานนท์พร้อมรอยยิ้ม
“เรียกพี่ว่าคุณอีกแล้วนะ” ชาญวิทย์แกล้งทำหน้าไม่พอใจที่หญิงสาวเรียกห่างเหินทั้งๆ ที่เคยบอกไปแล้ว
“ก็ลินไม่ชินหนิคะ” ไพลินยิ้มอายไม่กล้าใช้สรรพนามเรียกตามที่ชายหนุ่มบอก เพราะมันดูสนิทเกินไป
“ก็เพราะไม่ชินนั่นแหละ พี่ถึงอยากให้เรียกบ่อยๆ จะได้ชิน” ชาญวิทย์พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม แต่สายตาจับจ้องที่ใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา
ชาญวิทย์ยอมรับว่าเขาชอบเธอตั้งแต่แรกพบ เท่าที่รู้จักไพลินมา เธอเป็นคนค่อนข้างขี้อายและไม่พูดคุยกับคนอื่นง่าย จึงยากที่จะได้พูดคุยกับเธอ
“ค่ะ” ไพลินตอบด้วยท่าทางเขินอาย
“ลองเรียกดูสิครับ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี”
“เอ่อ... พี่ชาญมาทำอะไรเหรอคะ?” ไพลินพูดออกไปด้วยท่าทางเขิน
