“ลิลลี่”
“โชคดีนะเทย์” เธอบอกเขาแค่นั้นแล้วก็เดินจากเขามาอย่างเร็ว เธอลัดเลาะแนวสวนของวิลล่าหรูโดยไร้จุดหมาย เธอต้องการไปให้ไกลจากชายหนุ่ม เดินให้เร็วที่สุด เพื่อให้เขาตามเธอไม่ทัน
“ว๊าย!” อยู่ๆเธอโดนมือหนึ่งตวัดปิดปากเธอไว้ อีกมือก็ฉุดเธอเข้ามาในพุ่มไม้ข้างทาง เธอดีดดิ้นอย่างสุดพลังเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ
“นี่แก่...ปล่อยฉันนะ!” เจ้าหล่อนกระทืบเท้าเขาไปอย่างแรง จนเขายอมปล่อยมือจากเธอ แล้วเอาไปจับเท้าที่เจ็บแทน
“โห...น้องรินทำไมซาดิสถ์อย่างนี้ล่ะครับ”
“อุ๊ยตาย! พี่คม” เธอตกใจหน้าเหวอเมื่อเห็นคนร้ายเต็มตาว่าคือเจ้าของวิลล่าหรูแห่งนี้นั่นเอง
“ก็ใช่น่ะสิ พี่เห็นรินเดินมา ก็เลยกะจะแกล้งเล่นๆ”
“แกล้งเล่นๆ? พี่คมนี่เล่นเป็นเด็กๆไปได้ รินไม่ทำแรงกว่านี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
อาคมยิ้มแผล่ เขารู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อถูกเธอดุ ความจริงเขาเห็นเธอตั้งแต่ก้าวเข้ามาในเขตวิลล่าของเขาแล้ว และก็ในพิธี
