ก็อก ๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังคุยกับคุณเพลิง
“เดี๋ยวเอยมานะคะ”
(เร็ว ๆ ด้วย)
ฉันวางโทรศัพท์เอาไว้บนเตียง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู ปรากฎว่าคนที่เคาะห้องคือโอมน้องชายของฉันเอง พอโอมเห็นฉันก็โผล่เข้ากอดแน่น
“กลับมานานหรือยังครับ ผมคิดถึงพี่เอยที่สุดเลย”
“เป็นหนุ่มแล้วยังกอดพี่เหมือนเด็กไม่อายหรือไงเนี่ย”
“ไม่อายครับ ผมรีบกลับบ้านเลยนะวันนี้ คิดว่าที่ยายบอกว่าพี่จะกลับแค่ล้อเล่นซะอีก”
น้องชายของฉันไม่ว่าจะโตสักแค่ไหนเขาก็ยังเหมือนเด็ก อาจจะมีดื้อบ้างบางครั้งแต่พอเวลาอ้อนก็อ้อนมาก ๆ เลย
“ไปช่วยยายทำกับข้าวไปเร็ว”
“ครับ”
โอมรีบวิ่งเข้าครัวไปหายาย ส่วนฉันเดินกลับมาที่เตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นกำลังจะพูดสายกับคุณเพลิงแต่สายหลุดไปแล้ว
“ไหนบอกห้ามวางสายไง” ฉันบ่นพึมพำก่อนจะกดโทรออกอีกครั้งแต่คุณเพลิงไม่รับสาย
ฉันกดโทรเรื่อย ๆ แต่ไร้การตอบกลับทำให้เริ่มเป็นกังวลใจ จิตใจไม
