บทที่ 53
อิหยังวะ..
วันเวลาผ่านพ้นจนถึงวันเสาร์ที่ทุกคนต้องเดินทางไปขอนแก่น เที่ยวบินยามสายของวันนำห้าชีวิตมายังที่หมายภายในหนึ่งชั่วโมง รถตู้วีไอพีจอดรอรับหน้าสนามบินพาทุกคนมุ่งตรงไปยังบ้านกำนันชื่อดังของจังหวัด
ปัง ปัง ปัง !
และทันทีที่รถแล่นเข้ามาเขตรั้วบ้านขนาดใหญ่ในพื้นที่เกือบสิบไร่ เสียงปืนถูกยิงขึ้นฟ้าดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ครอบครัวกวินต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กตกใจและทำอะไรไม่ถูก แตกต่างจากสองตาหลานที่หัวเราะคิกคักอย่างสบายใจ
“ทุกคนไม่ต้องกลัวนะคะ..พ่อแค่หยอก”
..อึก ถ้าจะหยอกแรงขนาดนี้อย่าหยอกเลยดีกว่าไหม?..
กวินยิ้มแห้งพลางคิดในใจ ส่วนพ่อแม่ของชายหนุ่มก็จับมือกันไว้แน่น ถึงเตรียมใจมาบ้างแต่เอาเข้าจริงก็ต้องยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าจะประเดิมตั้งแต่เท้ายังไม่เหยียบพื้นบ้านเลยด้วยซ้ำ
“พ่อน้องมะลิหยอกแรงนะคะ” คุณวิภาพูดขึ้น พร้อมกับมองออกไปนอกตัวรถ ที่มีถนนทอดยาวไปยังบ้าน
