บทที่ 29
จะดีอยู่แล้ว
วันจันทร์
“ตกลงแกเป็นอะไรนังแวน..จะพูดไม่พูด เดี๋ยวตีตายเลย” นาราคาดคั้นแวนด้าขณะนั่งรอเรียนในช่วงเช้า
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่เบื่อ ๆ เลยอยากอยู่คนเดียว” แวนด้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนนาราไม่กล้าถามต่อ จึงพยักพเยิดหน้าให้มะลิเป็นคนจัดการ
“แกมีอะไรก็บอกพวกฉันได้ อย่าเก็บไว้คนเดียวซิ พวกเราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ” มะลิจับมือแวนด้าไว้แน่น
“ก็ฉันบอกว่าไม่เป็นอะไรไง..หรือว่าพวกแกอยากให้ฉันเป็นห๊ะ ”แวนด้าเริ่มขึ้นเสียง จนมะลิกับนาราส่ายหน้ายอมแพ้ ไม่อยากเซ้าซี้จนแวนด้าโกรธ
“โอเค..ไม่ก็ไม่..เที่ยงนี้กินอะไรดี ส้มตำหน้ามหาลัยหรือข้าวแกงโรงอาหาร”
นาราเปลี่ยนเรื่องไม่อยากให้เสียบรรยากาศ ดูทรงแวนด้าคงไม่ยอมพูด วันนี้ปล่อยไปก่อนแต่ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็คงต้องใช้ไม้แข็ง
“พวกแกไปกินกันสองคนนะ..วันนี้ฉันทำมื้อเที่ยงมาให้พี่กวิน”
มะลิยกปิ่นโตสีชมพูหวานแหว๋วมาโชว์ ตากลมโตเปล่งประ
