บทที่ 24
พี่กวินคือนัมเบอร์วัน
“ซู้ดด ซู้ดด”
มะลิดูดเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเข้าปากเป็นคำสุดท้ายอย่างหิวโหย จนกวินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้องใช้สายตาดุมองเธอ
“ค่อย ๆ กินสิครับ เดี๋ยวสำลัก” มือหนายื่นมาเช็ดเศษบะหมี่ที่ติดอยู่ข้างแก้มให้อย่างอ่อนโยน
“ก็หนูหิวอ่ะ” มะลิตอบขณะที่บะหมี่ยังเต็มปาก จนกวินต้องส่ายหน้า เตือนอย่างหนึ่งก็ทำอีกอย่างหนึ่งแทน หัวจะปวดกับเด็กคนนี้
“กลืนก่อนค่อยพูด”
“อึก..” มะลิกลืนอาหารลงคอ ก่อนคว้าน้ำมาดื่มแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตีพุงตัวเองอย่างสบายอารมณ์
“อิ่มแล้ว?? ”
“ค่ะ..เฮ้อ เกือบหิวตายแหนะ..”
“พี่บอกให้กินข้าวก่อนกลับห้องก็ไม่เชื่อ..แล้วเป็นไงล่ะ”
กวินคีบบะหมี่เข้าปากเป็นคำสุดท้าย ก่อนเคี้ยวแล้วกลืนตามด้วยดื่มน้ำ ตาคมสีนิลมองเด็กสาวที่ใส่เสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นจู๋แทบปิดก้นไม่มิดอย่างชื่นชม
เขามองแก้มแดง ๆ ปากบวมเจ่อนิ่งอยู่ชั่วครู่คล้ายถูกสะกดด้ว
