วิวาห์ร้างใจ ตอนที่ 8
1630 คำ
“เอ่อ... เตยมาแล้วค่ะ”
เตยหอมคลานเข่าเข้ามาหยุดตรงหน้าของปิยนุชที่นั่งอยู่บนโซฟาหรูภายในห้องรับแขก
“ไหนลองลุกขึ้นยืนให้ฉันดูหน่อยสิ”
หล่อนแปลกใจกับคำสั่งของปิยนุช แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากถามออกไป นอกจากทำตามคำสั่ง
“หมุนตัวด้วย เร็วสิ”
หล่อนทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย หมุนให้ปิยนุชดูเรือนร่างของตนเองจนพอใจ จึงถูกสั่งให้นั่งลงกับพื้นเหมือนเดิม
“ถ้าไม่รวมหน้าอกเทอะทะ กับสะโพกบานๆ ของแก ตัวแกพอๆ กับน้องเจนเลยนะ”
หล่อนไม่ได้ตอบ ก้มหน้ามองพื้น นึกไม่ออกว่าปิยนุชกำลังคิดจะทำอะไรอยู่
“ฉันมีงานสำคัญจะให้แกทำ”
“เอ่อ...” หล่อนช้อนตาขึ้นมองปิยนุช “คุณผู้หญิงบอกมาได้เลยค่ะ เตยยินดีทำค่ะ”
ปิยนุชยิ้มหยัน กวาดตามองเสี้ยนหนามตำหัวใจของตัวเองอย่างเตยหอมด้วยความเกลียดชังที่ซ่อนไม่มิด
“แกยังซิงอยู่หรือเปล่า”
“คะ?”
หล่อนตกใจกับคำถาม หน้าซีดสลับแดงก่ำ มือเล็กที่ประสานกันไว้บนตักชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
“ทำหน้าตกใจทำไม ฉันถามก็ตอบมาสิ แกเคยนอนกับผู้ชายหรือยัง”
“เอ่อ... มะ... ไม่เคยค่ะ”
“งั้นก็แสดงว่าแกยังซิงอยู่จริงๆ สินะ”
หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมปิยนุชจะต้องยินดีกับคำตอบของหล่อนแบบนี้ด้วย
หล่อนสงสัยมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามออกไป นั่งนิ่งรอจนกระทั่งปิยนุชพูดออกมาเอง
“แกอยากรู้ไหมว่าฉันจะให้แกทำงานอะไร”
“เอ่อ... ค่ะ”
หล่อนช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ร้ายของปิยนุช แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเคร่งเครียดของเกรียงไกรดังขึ้นที่ทางด้านหลัง
“คุณนุช ผมขอล่ะ”
หล่อนเอี้ยวตัวไปมอง ก็เห็นว่าเกรียงไกรมองมาที่หล่อน มองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
นี่มันอะไรกัน?
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่ามายุ่งค่ะ”
ปิยนุชตวาดใส่หน้าสามีอย่างไร้ความเคารพ
ใช่... หล่อนหมดความเคารพเกรียงไกรตั้งแต่จับได้ว่าเขามีเมียอีกคนแล้วล่ะ
“แต่ผมขอร้องล่ะคุณนุช จะให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่า...”
“ไปให้พ้นค่ะ ก่อนที่ฉันจะทำยิ่งกว่านี้”
คำขู่ของปิยนุชทำให้เกรียงไกรหวาดกลัว เพราะตอนนี้อำนาจทุกอย่างภายในบ้านหลังนี้ตกเป็นของปิยนุชหมดแล้ว แถมตัวเองก็ยังเจ็บออดๆ แอดๆ อีกด้วย
“เตย... พ่อขอโทษนะลูก”
เตยหอมเบิกตาค้าง หัวใจเต้นระส่ำ เมื่อได้ยินคำพูดของเกรียงไกร
นี่เขาแทนตัวเองว่าพ่อกับหล่อนเหรอ...
หล่อนดีใจเหลือเกิน แม้จะรู้ดีว่า เกรียงไกรไม่ใช่พ่อที่ดีสำหรับตนเอง
“ไปให้พ้นคุณเกรียง ไปเดี๋ยวนี้เลย!”
เกรียงไกรจำต้องเดินจากไป ทิ้งเตยหอมให้อยู่กับปิยนุชตามลำพังเช่นเดิม
เตยหอมนั่งก้มหน้านิ่งด้วยความรู้สึกแบบเดิม ตรงกันข้ามกับปิยนุชที่ทวีความเกลียดชังเด็กตรงหน้ายิ่งขึ้น เมื่อได้ยินสามีแทนตัวเองว่าพ่อกับมัน
“เงยหน้าขึ้นมามองฉัน”
เตยหอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย รอยยิ้มบนใบหน้าของปิยนุชน่ากลัวเหลือเกิน
“ถ้าไม่มีบ้านหลังนี้ แกก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีที่กินที่อยู่ และไม่ได้เรียนหนังสือ ป่านนี้แกคงไปเป็นขอทาน หรือดีหน่อยก็น่าจะเป็นกะหรี่อยู่ตามซ่อง จริงไหม”
คำดูถูกดูแคลนที่ปิยนุชซัดใส่หน้ามันคือความจริงทุกอย่าง บ้านหลังนี้มีบุญคุณกับหล่อนมาก แม้ว่าทุกคนในบ้านจะไม่มีใครหยิบยื่นความเมตตาให้โดยไม่หวังผลตอบแทนเลยก็ตาม
“เตยสำนึกในบุญคุณของคุณผู้หญิงไม่เคยลืมค่ะ”
“ดีมาก” ปิยนุชหัวเราะร่วน “แล้วแกยินดีจะตอบแทนบุญคุณของฉันหรือเปล่าล่ะ”
เตยหอมช้อนตามองปิยนุช น้ำใสๆ คลอสองหน่วยตา “เพียงแค่คุณผู้หญิงบอกมาว่าต้องการให้เตยทำอะไร เตยยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อทดแทนบุญคุณที่คุณผู้หญิงหยิบยื่นให้ค่ะ”
“แน่ใจนะว่ายอมทำทุกอย่าง”
“ค่ะ”
รอยยิ้มของปิยนุชทำให้เตยหอมใจคอไม่สู้ดีนัก และทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ปิยนุชต้องการให้หล่อนทำ ความตื่นตกใจก็ถล่มเข้าใส่หัวใจอย่างรุนแรง
“ฉันต้องการ... ให้แกเข้าหอกับคุณอเล็กแทนน้องเจน”
“คุณผู้หญิง!”
“ทำหน้าตกใจทำไม ไหนว่าแกยินดีทำให้ฉันได้ทุกอย่างยังไงล่ะนังเตย”
เตยหอมแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่สองหูได้ยิน นี่มันอะไรกัน ทำไมปิยนุชคิดอะไรบ้าๆ แบบนี้ออกมาได้
“เตยยินดีทำค่ะ แต่... คุณเจนจะไม่พอใจ...”
“น้องเจนรู้เรื่องนี้แล้ว”
อะไรกันเนี่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน
สีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจของเตยหอมทำให้ปิยนุชยิ่งสะใจเป็นที่สุด และก็ต้องการขยี้ลงไปอีก
“และน้องเจนก็ยินดีมากที่แกจะสละพรหมจรรย์ของตัวเองเพื่อทำให้ภาพลักษณ์น้องเจนในสายตาของคุณอเล็กขาวสะอาดเหมือนกับที่ฉันอวดอ้างเอาไว้”
น้ำตาของเตยหอมไหลรินออกมา นี่หล่อน... หล่อนกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไรเนี่ย
แบบนี้นี่เอง เกรียงไกรถึงได้มองหล่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแบบนั้น
“แต่... คุณอเล็กจะต้องรู้ว่าคนที่นอนกับเขาคือเตย ไม่ใช่คุณเจนนะคะ... เตยว่า...”
“คุณอเล็กจะรู้ได้ยังไงกันล่ะนังเตย ในเมื่อฉันจะมอมเหล้าให้เขาเมาก่อน จากนั้นค่อยส่งเข้าไปในห้องหอ แล้วให้แกมอบพรหมจรรย์ให้กับเขา”
“เตย...”
“แกจะไม่ยอมทำเหรอนังเตย”
“ปะ... เปล่าค่ะ แต่เตย... เตย...”
หล่อนจะทำยังไงดี จะปฏิเสธก็ไม่ได้ แต่จะให้ทำเรื่องน่าอัปยศแบบนั้น มันก็ทรมานเหลือเกิน
“แกไม่ต้องเป็นกังวลหรอก เพราะหลังจากแกสังเวยความสาวในคราบของน้องเจนให้กับคุณอเล็กแล้ว ฉันจะส่งแกไปอยู่ที่อื่น แกจะได้ไม่ต้องตะขิดตะขวงใจเวลาเห็นน้องเจนกับคุณอเล็กสวีทกัน ดีไหมล่ะ”
“ตะ... แต่เตยยังเรียนไม่จบเลยนะคะ เตย...”
“ฉันคิดเรื่องนี้เอาไว้สักพักแล้วล่ะ”
สายตาของปิยนุชที่ทอดมองมานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังเหลือเกิน
เตยหอมร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บช้ำ นี่หล่อนจะต้องตอบแทนบุญคุณของคนพวกนี้ด้วยความสาวเชียวเหรอ แถมผู้ชายคนนั้นก็ยังคืออเล็กซิส... ผู้ชายที่หล่อนแอบรักมาตลอดอีก
หล่อนทรมานเหลือเกิน...
“ฉันจะให้แกหยุดเรียน”
“คุณผู้หญิง...!”
“ก็ในเมื่อน้องเจนจะไม่เรียนต่อ แกก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียนเหมือนกัน เพราะขี้ข้าอย่างแก ห้ามมีอะไรดีเกินหน้าเกินตาลูกสาวของฉัน จำเอาไว้”
“แต่เตย... อยากเรียน คุณผู้หญิงคะ... เตยขอร้องล่ะค่ะ ให้เตยเรียนนะคะ” หล่อนยกมือไหว้วิงวอนปิยนุช ในขณะที่ผู้หญิงตรงหน้าหัวเราะสะใจ “ก็ได้ แต่แกต้องทำสิ่งที่ฉันสั่งให้สำเร็จนะ ไม่อย่างนั้น อนาคตของแกมืดมนแน่”
“ค่ะ... ค่ะ คุณผู้หญิง...”
หล่อนร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ เสียใจ ตกใจ และอีกมากมายความรู้สึกที่มันเป็นต้นเหตุของความทุกข์
“กลับไปได้แล้ว และก็เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
“ค่ะ คุณผู้หญิง...”
เตยหอมจำไม่ได้ว่าตัวเองเดินจากปิยนุชมาตั้งแต่เมื่อไร แต่หล่อนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พาร่างกายโซซัดโซเซมานั่งอยู่ในสวนข้างบ้าน
น้ำตาไหลรินออกมาเป็นทาง กลีบปากอิ่มสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นปวดร้าว
ทำไมหล่อนจะต้องมาพบเจอชะตากรรมแบบนี้ด้วย และทำไมปิยนุชจะต้องใจร้ายกับหล่อนนัก
“เตยหอม...”
หล่อนรีบยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง แต่เช็ดยังไงก็ไม่ยอมแห้ง หล่อนเอี้ยวตัวไปมองด้านข้าง ก็พบว่าผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยไยดีในตัวลูกสาวอย่างหล่อนเลย กำลังก้าวเดินเข้ามาหา
เกรียงไกรเห็นเตยหอมนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ยิ่งเสียใจมาก เขาไม่เคยปกป้องเตยหอมเลย และเมื่อมาถึงตอนนี้ ตอนที่พยายามจะปกป้อง แต่ก็กลับทำไม่สำเร็จ
“พ่อขอโทษ...”
เตยหอมช้อนตามองผู้ชายที่แทนตัวเองว่าพ่อ... น้ำตาของหล่อนยิ่งทะลักไหล
“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ เตยไม่เป็นไร...”
หล่อนกัดฟันลุกขึ้นยืน และถอยออกห่างจากร่างของผู้ชายที่ตนเองเคยโหยหาอ้อมกอดมาตลอดเกือบยี่สิบปี แต่เขาไม่เคยมอบมันให้กับหล่อนเลยสักครั้ง
“พ่ออยากให้ลูกอดทน...”
อดทน...
เตยหอมยิ่งเจ็บปวดกับคำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้า
“เตยไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณ... ผู้ชายอย่าคิดมากเลย...” หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาอีกครั้ง “เตยขอตัวนะคะ เตย... จะรีบไปทำการบ้านค่ะ”
“เตย...” เกรียงไกรคว้าแขนของลูกสาวเอาไว้
เตยหอมยื่นนิ่ง น้ำตาไหลทะลักยิ่งกว่าเขื่อนตอนที่ทำนบกั้นแตก
“การบ้านเตยเยอะจริงๆ ค่ะ ขอตัวนะคะ”
หล่อนก้าวหนีมาทันที เมื่อเกรียงไกรปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ ดวงตาของหล่อนพราวพร่างไปด้วยหยาดน้ำตา จนแทบจะมองทางเดินไม่เห็น
“แม่จ๋า... ทำไมชีวิตของเตย... ถึงเป็นแบบนี้...”
ในที่สุดก็ไม่อาจจะกัดฟันเดินต่อไปได้อีก ร่างเล็กสั่นเทาร่วงลงนั่งกับพื้นราวกับเศษขยะไร้ค่า
ชีวิตของหล่อน... ก็คงไม่ต่างจากขยะในสายตาของพวกเขาสินะ...
- ผู้เขียน
