ปภาวรินทร์มองจนกระทั่งรถของมาริษาพ้นประตูรั้วเธอถึงได้เข้าบ้าน เท้าเล็กยังไม่ทันได้เหยียบบันได้ขั้นแรกจู่ๆ เท้าทั้งสองข้างของเธอก็ลอยจากพื้น ไม่ต้องเดาให้ยากว่าใครที่เป็นคนกระทำการอุกอาจแบบนี้ นับวันปารวีย์ก็ทำตัวราวกับเป็นนักย่องเบาเข้าไปทุกที
“ปล่อยปั้นชานะคะ”
ปภาวรินทร์ที่ถูกอุ้มจนตัวลอยเอี้ยวใบหน้าไปแหวใส่อีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้ใช้เสียงที่ดังมากเกินไปเพราะเกรงว่าจะมีใครมาได้ยินเข้า
ปารวีย์ไม่ได้โต้ตอบในทันที เขาฝังปลายจมูกคมสันลงบนแก้มนิ่มของปภาวรินทร์ สูดดมความหอมกรุ่นเข้าปอดไปฟอดใหญ่ ถึงได้ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ปภาวรินทร์หันมาต่อว่าเขา
“พี่หมอ!”
“จะโวยวายทำไม พี่ก็มาเก็บดอกเบี้ยอยู่ทุกวัน”
“ปั้นชาจะเอาเงินคืนให้ส่วนหนึ่งก่อน พี่หมอก็ไม่เอา”
“บอกแล้วไงว่าพี่ไม่อยากได้เงินแต่พี่อยากได้…”
“พี่หมอนิสัยแย่มาก”
ปภาวรินทร์ตะครุบปิดปากอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาให้เธอไ
