ปภาวรินทร์เดินน้ำตาคลออยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำ ดวงตาคู่สวยที่มีม่านน้ำตาบางๆ เคลือบทอดมองผืนน้ำที่สะท้อนแสงไฟยามค่ำคืนอย่างเหม่อลอย ก่อนที่เท้าเล็กขยับไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย และหยุดเท้าที่จุดชมวิวตรงกลางสะพาน
ปภาวรินทร์กลืนก้อนแข็งที่ตีตื้นขึ้นมาลงคอ ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกอย่างสะกดกลั้นความเสียใจที่เอ่อท้น เธอเหลือเวลาอีกไม่กี่วัน และงานที่มาริษาพยายามหาให้ก็ไม่มีแล้ว ตอนนี้เธอเหลือทางเลือกแค่สองทาง หนึ่งคือรับงานกินข้าวอย่างที่มาริษาเคยเสนอ หรือสองยอมทำตามข้อเสนอของจอมเดช
แต่ไม่ว่าทางไหนเธอชื่อเสียงในวงการบันเทิงของเธอคงสั่นคลอนอยู่ดี ปภาวรินทร์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจโทร.หามาริษา รอเพียงไม่นานปลายสายก็กดรับ
“ว่าไงปั้นชา”
“ริษา ฉันอยากรับงานกินข้าว”
“ห๊ะ แกว่าอะไรนะ”
“ช่วยรับงานกินข้าวให้ฉันหน่อย”
“เอ่อ ใจเย็นก่อนนะปั้นชา” มาริษาปรามด้วยเสียงลำบากใจ “ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ถ้าแ
