“งั้นอายนอนดีกว่า”
“หึ รีบเชียวนะ ดื่มน้ำขิงนี่ให้หมด อยากเข้าห้องน้ำไหม”
“หมอออกไปก่อนสิคะ”
“ทำไมล่ะ”
“อาย…”
“ค่อย ๆ ลุก ฉันจะรออยู่หน้าห้องน้ำไม่ต้องล็อกประตู เกิดหน้ามืดขึ้นมาจะได้ช่วยทัน”
“แต่ว่า…”
“รีบ ๆ เข้าเถอะ ทำเป็นไม่เคยไปได้”
อายจำเป็นต้องทำตามคำสั่งเขา แม้ว่าเขาจะอยู่กับเธออย่างใกล้ชิดมาเกือบสามปีแต่เธอก็ไม่เคยป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้เลยสักครั้ง
“เรียบร้อยแล้วเหรอ”
“อายจะอาบน้ำได้ยังไงคะ”
“ไม่ได้ ต้องเช็ดตัวตอนนี้ยังถอดสายน้ำเกลือไม่ได้”
“มันเหนียวตัว”
“เช็ดตัวเอา เดี๋ยวฉันจะเช็ดให้”
“ไม่เอาค่ะ”
หมอเจษหันมาทำหน้าดุอีกครั้งเมื่อเธอเริ่มประท้วง
“ฉันเป็นคนเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้เธอเอง จะเช็ดอีกกี่รอบก็ต้องเป็นฉันคนเดียว”
“แต่ว่า…หน้าที่นี้ไม่ใช่ของพี่พยาบาลเหรอคะ”
“ฉันเป็นหมอเจ้าของไข้”
“งั้น….รอถอดสายน้ำเกลือก่อนก็ได้ค่อยอาบ”
“ไม่ดีหรอก ไปนอนบนเตียง ฉันจะให้
