ของในมืออายแทบจะหลุดมือก่อนที่ป้านิ่มจะรีบมาช่วยรับและพาเธอเดินอ้อมเข้าไปข้างหลัง เสียงคุยกันในห้องรับแขกดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะดังของคุณท่านซึ่งเป็นคุณพ่อของหมอเจษ
อายพึ่งจะมารู้สึกตัวได้ในตอนนี้เอง เธอกับเขาไม่สมควรทำแบบนี้ ก่อนหน้านี้และต่อจากนี้ด้วย
“พ่ออายล่ะคะ”
“อยู่ข้างในกับคุณท่านค่ะ”
“ป้านิ่มคะ คือว่า…อายพึ่งกลับมาถึงยังไม่ได้เก็บของเลยค่ะ รีบเอาของสดมาให้ป้าก่อน อายต้องรีบกลับไปเก็บของก่อนฝากบอกพ่อด้วยว่าอายเอาของมาให้ อาย…”
“คุณอายเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่รอเจอพ่อก่อนเหรอเดี๋ยวป้าเข้าไปเรียกมาให้ก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ อาย…เดี๋ยวอายแวะมาวันหลังค่ะ”
“อ่อ ได้ค่ะ ๆ ถ้ายังไงป้าจะรีบบอกคุณท่านกับพี่วัตรให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะป้านิ่ม”
อายก้าวขาออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่นั้น เสียงหัวเราะของคนในห้องรับแขกยังดังก้องหูตามหลังมาติด ๆ เธอรีบขึ้นรถและรีบกลับไปที่คอนโดเพื่อเก็บของบางอย
