บทที่2 เธอต้องการเงินหนึ่งพันล้านจากการหย่า
1609 คำ
ธารายิ้มอย่างขมขื่น ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็ตาม มาถึงจุดนี้แล้ว ยังมีอะไรที่จำเป็นต้องอธิบายอีก
เทวินทร์เก็บสัญญาหย่าที่เซ็นเรียบร้อยแล้วหนึ่งฉบับ และเหลืออีกฉบับให้กับธาราก่อนที่จะพูดช้าๆว่า
“เรื่องใบหย่าในตอนนี้อย่าพึ่งให้ใครรู้ เก็บเรื่องของเราไว้เป็นความลับก่อน อีกทั้งตอนนี้งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทใกล้จะถึงแล้ว ผมจะไม่ยอมให้มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น โดยเฉพาะคุณปู่..…”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ธาราก็พูดแทรกขึ้นมา
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะปิดเรื่องนี้จากคุณปู่เอง ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วยอธิบายกับคุณลดา ฉันก็ยินดีช่วย เพราะในเมื่อได้เงินมา ก็ต้องช่วยหน่อย"
เทวินทร์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา และตอบด้วยน้ำเสียงประชดว่า "งั้นรบกวนด้วยนะ อาจจะต้องการความช่วยเหลือจริงๆแหละ"
ธารารู้สึกพะอืดพะอม เธอรีบวิ่งไปห้องน้ำและอาเจียนจนหมด
อาหารเช้าที่กินไปได้กลายเป็นมื้อที่จบลงอย่างขมขื่น
เทวินทร์ทิ้งแซนด์วิชที่กินค้างไว้ครึ่งหนึ่งและเดินจากไป
ธารามองแผ่นหลังสูงสง่าของเขาอย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ความทรงจำในครั้งแรกที่พบกันย้อนกลับมาในหัว
วันนั้นเขาสวมชุดสูทสั่งตัดสุดเนี้ยบเดินเข้ามาในร้านกาแฟ คิ้วเข้มตาเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสัน หล่อเหลาอย่างเทพบุตร จนเธอตกหลุมรักเขาในทันที
ตามคำสั่งของท่านเจ้าสั่วทรงศักดิ์ในวันนั้นทั้งคู่ได้จดทะเบียนสมรสกัน
ในคืนเข้าหอ เขาโยนสัญญาฉบับหนึ่งมาให้เธอ
"ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว การแต่งงานกับคุณเป็นเพราะคุณปู่บังคับ นี่คือข้อตกลงของเรา ถ้าไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อซะ การแต่งงานของเราจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ และอีกสามปีเราจะแยกทางกัน นอกจากเงินแล้ว ผมก็ไม่ให้อะไรคุณอีก"
เขาพูดตามนั้นทุกอย่าง ตลอดสามปี บัตรเครดิตได้ถูกให้เธอใช้ตามใจชอบ แต่เขาไม่เคยให้ความรู้สึกใดๆ แม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่ในยามที่ทำหน้าที่สามี ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาไร้อารมณ์
เมื่อคิดทบทวนดู เธอก็เข้าใจว่าเหตุผลที่เขายอมแต่งงานกับเธอก็เพราะใบหน้าของเธอที่คล้ายกับลดา
ธาราได้สติอีกครั้ง เธอเผลอทำแก้วนมล้มจนหกไปครึ่งหนึ่ง
ป้าหลิวก็รีบเข้ามาเช็ดทำความสะอาดในทันที
"คุณผู้หญิงคะ ปกติคุณพูดเยอะ วันนี้เป็นอะไรไปคะ ทำไมพูดไม่กี่ประโยคล่ะคะ คู่สามีภรรยา ทะเลาะกันใช่ว่าจะต้องหย่ากันสักหน่อย ฉันว่า คุณผู้ชายก็ไม่ได้ตั้งใจจะหย่าจริงๆ หรอก คุณไม่เห็นเหรอ ตอนที่เซ็นใบหย่า หน้าของเขาดูไม่ดีแค่ไหน? เชื่อฉันเถอะค่ะ คืนนี้คุณอ่อนโยนกับเขาหน่อย เรื่องนี้ก็จะดีขึ้น"
ธาราหยิบกระดาษเช็ดน้ำตาที่คลอ
"แต่เรื่องนี้ฉันทำใจไม่ได้จริงๆ"
ลดายังคงเป็นเหมือนหนามทิ่มแทงใจเธอ เจ็บปวดจนทนไม่ไหว
หลังอาหาร ธาราเก็บของอย่างรวดเร็วและออกจากคฤหาสน์ เมื่อขึ้นรถแท็กซี่ เธอก็คิดได้ว่าเมื่อตัวเองหนีจากเขาแล้วเธอก็ไม่มีที่ไหนให้ไปแล้ว
"ไปโรงแรมที่ไหนก็ได้ค่ะ"
เธอบอกกับคนขับแท็กซี่
ในเวลานั้น เทวินทร์ที่กำลังประชุมอยู่ก็ได้รับโทรศัพท์จากป้าหลิว พี่เลี้ยงของบ้าน
ปกติเขาเกลียดการถูกขัดจังหวะในระหว่างประชุม แต่ยกเว้นวันนี้
"คุณผู้ชายคะ คุณผู้หญิงลากกระเป๋าออกไปแล้ว ฉันห้ามคุณผู้หญิงไม่ทัน คุณรีบหาคนไปตามเธอกลับมาเถอะค่ะ คิดว่าเธอยังคงไปได้ไม่ไกล" ปลายสายเป็นเสียงของป้าหลิวเต็มไปด้วยความกังวล
เทวินทร์กุมขมับ เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาคิดมุถึงว่า ธาราจะเซ็นใบหย่าแล้ว จากไปโดยไม่บอกลา ความเด็ดขาดของเธอทำให้เขาประหลาดใจ
ตลอดสามปีที่ใช้ชีวิตร่วมเรียงเคียงหมอนกัน ในใจเธอไม่มีแม้แต่เหยื่อใยมากพอที่จะกินข้าวก่อนแยกย้ายกันสักมื้อเหรอ?
เขาคิดว่าเธออาจจะร้องไห้โวยวายบ้าง ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็พร้อมยอมลดตัวลงไปปลอบเธอสักหน่อย แต่เธอกลับไม่แม้แต่จะหลั่งน้ำตา ดูเหมือนว่าเธอจะกระตือรือร้นเรื่องการหย่ายิ่งกว่าเขาเสียอีก
เมื่อนึกถึง พี่ศรุตที่เธอมักจะถามถึงอยู่บ่อยๆ เทวินทร์ก็รู้สึกเหมือนหัวใจปวดใจอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่ต้องหรอก"
เขาตอบป้าหลิวอย่างเย็นชาเพียงสามคำ ก่อนจะวางสายแล้วกลับไปที่ห้องประชุมพร้อมใบหน้าเคร่งเครียด และหยุดการประชุมในวันนี้ ก่อนที่จะเรียกผู้ช่วยดนัยของเขาไปด้วย
"ไปสืบหน่อยว่าคุณผู้หญิงไปไหน ช่วงนี้เธอติดต่อกับใครบ้าง" เขาพูด ก่อนจะเปลี่ยนคำพูด "ธารา คุณธารา"
ผู้ช่วยเดนัยทำหน้าแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายของเขาอารมณ์เสีย แต่ก็เดาว่าน่าจะเกี่ยวกับคุณผู้หญิง เพราะครั้งล่าสุดที่เจ้านายทะเลาะกับคุณผู้หญิงแล้วมาทำงาน ก็มีท่าทางหน้าตาน่ากลัวแบบนี้เหมือนกัน
"ท่านประธาน คุณจะตรวจสอบประวัติการโทรด้วยไหมครับ?"
"ตรวจ รวมถึงคนที่มีชื่อ ‘ศรุต’ ในรายชื่อเบอร์ติดต่อกับเธอด้วย"
"ได้ครับ"
ผู้ช่วยดนัยได้รับคำสั่งก็รีบดำเนินการในทันที
หลังสั่งเสร็จ เทวินทร์ก็มองข้อความในโทรศัพท์จากป้าหลิว เขารู้สึกโกรธมาก
ป้าหลิว【คุณผู้หญิงทิ้งสิ่งนี้ไว้ค่ะ】
ภาพถ่ายที่แนบมาเป็นบัตรเครดิตใบรองของเขา
เขาไม่ได้ขอให้เธอคืน แต่เธอกลับคืนมันมาเอง
ดีแล้วที่ไม่บอกลา เทวินทร์โมโหและอายัดบัตรของเธอในทันที
เมื่อไม่มีเงินใช้ เธอก็ต้องกลับมา
ธาราไปที่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรม เช็คอินและชำระเงิน แต่ได้รับแจ้งว่าบัตรของเธอใช้ไม่ได้ เธอรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร
เมื่อไม่สามารถเปิดห้องได้ เธอจึงลากกระเป๋าเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทที่ชื่อว่า กร
กร เป็นเพศชายที่ชอบเพศเดียวกัน
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากวางสาย กรก็ขับรถมาถึง เขาเห็นผู้หญิงที่สวยสะดุดตา แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าอยู่ริมถนน เขาก็อดถอนหายใจแบบอดไม่ได้
เขาบ่นพึมพำพลางลงจากรถและช่วยเธอยกกระเป๋าว่า
"ฉันบอกเธอตั้งหลายครั้งแล้วว่า อย่าเลือกผู้ชายที่หล่อ รวย และใจร้อน แต่เธอกลับเลือกหาผู้ชายทุกข้อที่ฉันพูดมา เธอที่สวยดั่งกับนางฟ้าเหมือนถูกใช้เปล่าประโยชน์อีกด้วย อยู่กับเขามาสามปีมีของแค่นี้เหรอ? ไม่เคยเห็นประธานบริษัทที่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย ฉันนี่อึ้งจริงๆ"
ธาราในตอนนี้ไม่อยากฟังคำพูดที่ไม่เข้าหูอะไรทั้งนั้น เธอแค่อยากอยู่เงียบๆ
"เขายังให้เช็คมาใบหนึ่ง บอกให้ฉันเขียนตัวเลขเอง"
ธาราเอนที่นั่ง หลับตาเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
กรขับรถด้วยมือเดียวและบ่นไปตลอดทาง เมื่อได้ยินว่า “ไอ้เทวินทร์” ให้เช็คมา ในที่สุดเขาก็หยุดด่า
“ฉันบอกเธอไว้เลยนะ ถ้าเธอเขียนเงินน้อยกว่าหนึ่งพันล้าน ฉันจะด่าเธอแน่ๆ”
“งั้นก็ฟังนายละกัน เขียนพันล้าน เราไปถอนเงินกันเถอะ”
กรคิดว่าเธอพูดเล่น แต่ธารากลับหยิบเช็คยับๆ ใบหนึ่งออกมา แล้วเขียนตัวเลขพันล้านลงไป
บัตรเครดิตของเธอเต็มไปด้วยเงินที่เธอทำงานพาร์ทไทม์เก็บสะสมไว้ ไม่เกี่ยวข้องกับเทวินทร์แม้แต่นิดเดียว แล้วเขามีสิทธิ์อะไรไปอายัดบัตรของเธอ ทำให้เธอไร้ที่อยู่เข้าโรงแรมไม่ได้
ธาราโกรธมาก เมื่อเขาบีบคั้นเธอขนาดนี้ ก็อย่าหาว่าเธอไม่เกรงใจก็แล้วกัน
“ไปธนาคาร ถอนเงิน”
กรหมุนพวงมาลัย ดวงตาเป็นประกาย “ธารา ฉันไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนั้นเลยนะ รถคันนี้จะขนเงินพันล้านไหวไหม? หรือว่าเราจะเปลี่ยนเป็นรถ SUV ก่อนดี?”
“ฉันก็ไม่เคยลองเหมือนกัน งั้นวันนี้เรามาลองดู”
ที่สำนักงานบริษัทพันธกิจกรุ๊ป
เทวินทร์นั่งดูเอกสารอย่างเหม่อลอย ผู้ช่วยดนัยก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ
“สืบเจอแล้วเหรอ?” เขาถามก่อนที่ผู้ช่วยดนัยจะตอบ
ผู้ช่วยดนัยมีท่าทางตื่นตระหนกและตอบว่า “ท่านประธานเทวินทร์ คุณผู้หญิงไปถอนเงินที่ธนาคารครับ”
เทวินทร์งง เพราะเขาเพิ่งอายัดบัตรของเธอไป เธอจะถอนเงินจากไหน
ผู้ช่วยดนัยพูดทีละคำอย่างชัดเจนว่า “คุณผู้หญิงเอาเช็คที่ท่านให้ไปถอนเงินพันล้านครับ เพราะจำนวนเงินมาก ธนาคารจึงไม่กล้าดำเนินการโดยพลการ และต้องการให้ท่านเซ็นอนุมัติ”
สีหน้าของเทวินทร์มืดลงอย่างเห็นได้ชัด คำพูดสุดท้ายเกือบทำให้เขาโกรธอย่างสุดขีด
ผู้ช่วยดนัยไม่เข้าใจว่าคุณผู้หญิงเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าท้าทายท่านประธานขนาดนี้ แค่บอกเรื่องนี้ก็กลัวว่าท่านประธานจะเล่นงานเขาเสียแล้ว
เทวินทร์ที่กำลังดื่มกาแฟก็แทบจะสำลักออกมา
- ผู้เขียน
