บทที่7 ช่วยคุณอาบน้ำ
1628 คำ
เทรินทร์เดินออกไปอย่างโอ้อวด พร้อมหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความถึงลดาว่า “สำเร็จแล้ว!”
อีกทั้งยังขังธาราไว้ที่ดาดฟ้าอีกด้วย
ธาราลองล้วงกระเป๋ากางเกงแต่ก็หาโทรศัพท์ไม่เจอ
เธออยากจะร้องไห้
เวลานี้คุณปู่ของเธอน่าจะนอนแล้ว คุณปู่มีปัญหานอนไม่หลับ ถ้าถูกปลุกขึ้นมาตอนนี้คงจะหลับต่อได้ยาก เธอจึงไม่กล้าตะโกนเสียงดังเพราะกลัวว่าจะทำให้คุณปู่ตื่น
ธารานั่งลงพิงประตูแล้วกอดเข่าของตัวเอง
เธออดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เทวินทร์กับลดากำลังทำอะไรอยู่ เธออดสมน้ำหน้าตัวเองไม่ได้ คู่รักที่เพิ่งกลับจากการอยู่ห่างไกลกันจะทำอะไรกันได้นอกจากเรื่องนั้น?
ลมกลางคืนพัดมา ธารารู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจ เมื่อคืนก็เจอเหตุการณ์แบบนั้น กลับมาก็ยังถูกเขากวนอีก ตอนนี้เธอเหนื่อยจนสุดขีด และเผลอหลับไปขณะพิงประตู
"ธารา? ตื่นสิ ธารา......"
ไม่รู้ว่านี้เป็นฝันหรือความจริง ธารารู้สึกเหมือนตกลงไปในอ้อมกอดอบอุ่น เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็เห็นแนวกรามที่คมชัดราวและลูกกระเดือกที่นูนเด่นราวกับยอดเขา เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัส
“อย่าขยับ คุณกำลังมีไข้”
ธารารีบชักมือกลับ เธอยังคงเป็นคนที่เชื่ออยู่ฟังเสมอ
เธอถูกอุ้มกลับเข้าห้องและรู้สึกร่างกายอบอุ่นขึ้นจากการถูกห่มด้วยผ้าห่มผืนหนา
หลังจากเทวินทร์ออกไปไม่กี่นาที เขาก็กลับมาพร้อมกับยาและน้ำ ธารามองยาเม็ดเล็ก ๆ ที่เขาบีบออกมาอย่างกังวล เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้กำลังตั้งครรภ์หรือเปล่า ถ้าใช่ก็ไม่ควรจะกินยา เธอไม่อยากเสี่ยง
เธอมองเทวินทร์อย่างลังเลและค่อยๆถามว่า “คุณช่วยเตรียมน้ำให้ฉันอาบหน่อยได้ไหม ฉันอยากแช่น้ำ”
เมื่อพูดจบก็รู้สึกว่าตัวเองเพ้อเจ้อไป คุณผู้ชายจะยอมช่วยเธอเตรียมน้ำให้แช่เหรอ เป็นไปได้ไง?
ไม่น่าเชื่อว่าครู่ต่อมา เขายื่นของในมือให้พร้อมกับเสียงที่เย็นชาอย่างตามเคยว่า
“กินเอง อย่าให้ผมต้องดูแลคุณ”
อาจเป็นเพราะป่วย จึงได้สิทธิพิเศษ เทวินทร์ยัดแก้วน้ำกับยาลงในมือเธอแล้วหันไปเข้าห้องน้ำ เสียงน้ำก๊อกดังซู่ซ่า แสดงว่าเขากำลังเปิดน้ำร้อน
ธาราฉวยโอกาสนี้ซ่อนยาแล้วดื่มน้ำจนหมดแก้ว
ไม่นาน เทวินทร์ก็เดินออกจากห้องน้ำและเหลือบมองแก้วน้ำที่หมดบนหัวเตียง
“กินยาแล้วเหรอ?”
“อืม”
“ถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำได้แล้ว ผมเตรียมน้ำเสร็จแล้ว”
เทวินทร์ดึงผ้าเช็ดตัวสะอาดจากตู้เสื้อผ้าและเดินเข้าห้องน้ำ ธาราสงสัยว่าเขาจะทำอะไร ยังไม่ทันได้ถาม เขาก็พูดขึ้นว่า
“เข้ามา ผมจะช่วยคุณอาบน้ำ”
ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาสามปีแล้ว แต่ธารากลับหน้าแดงไปทั้งหน้า ทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งก็ปิดไฟตลอด เธอไม่กล้าที่จะอาบน้ำต่อหน้าเขาแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องให้เขาช่วยอาบน้ำเลย
เทวินทร์วางผ้าเช็ดตัวไว้ในห้องน้ำ เมื่อไม่เห็นว่าเธอตามเข้ามา เขาจึงออกมาอีกครั้ง เห็นธารานั่งเหม่ออยู่ที่หัวเตียง
เขาก็ยิ้มมุมปากและพูดแซวว่า
“คุณจะเขินอะไรอีก ยังมีตรงไหนที่คุณไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสัมผัสเหรอ? ผมแค่กลัวว่าคุณจะเผลอหลับในอ่างน้ำแล้วจมน้ำ อย่าคิดอะไรไร้สาระ”
ธาราหน้าแดงมาก “เรา เราหย่ากันแล้ว ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม คุณช่วยออกไปได้ไหม”
วันนี้เธอเตือนเขาหลายครั้งเรื่องที่ทั้งคู่หย่ากันแล้ว ทำให้เทวินทร์อารมณ์ไม่ค่อยดี เขาถอดเนกไทแล้วโยนลงบนเตียง พับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอก จากนั้นยกผ้าห่มขึ้นและอุ้มเธอไปยังห้องน้ำ
“เรื่องหย่ายังไม่เสร็จดี ตอนนี้ผมยังเป็นสามีของคุณอยู่ ถ้ามีปัญหาอะไรจำไว้ว่าต้องมาหาผมคนแรกก่อน เข้าใจไหม?”
เขาหมายถึงเรื่องที่เธอถูกปล้นเมื่อคืน แต่ธารากลับไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลย
"งั้นเราจะไปจัดการเรื่องหย่าเมื่อไหร่?"
คำพูดของธาราทำให้เทวินทร์โกรธขึ้นทันที เดิมทีเขาตั้งใจจะอุ้มเธอไปที่ขอบอ่างน้ำและช่วยถอดเสื้อผ้า แต่ตอนนี้เขาปล่อยมือทิ้งทันที
ธาราตกลงไปในน้ำโดยไม่ทันตั้งตัว น้ำกระเด็นจนเสื้อเชิ้ตที่หน้าอกของเขาเปียกชุ่ม
ชุดนอนบางๆ ที่ธาราสวมแนบไปกับผิวราวกับไม่ใส่อะไรเลย
เธอเช็ดน้ำออกจากใบหน้า สบตาเขาอย่างกล้าหาญ และถามเขาอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวเลยว่า
"เราจะไปทำเรื่องหย่าเมื่อไหร่? ฉันทนไม่ไหวแล้ว"
เทวินทร์โกธรจนแทบระเบิดออกมา "ผมทำให้คุณทนไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่าคุณรีบอยากไปหา ‘พี่ศรุต' ของคุณกันแน่?"
เขากลับใส่ใจกับพี่ศรุต คนที่เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามีอยู่จริงรึป่าว
ธารายิ้มอย่างขมขื่น
"เมื่อไหร่เราจะหย่ากันเสร็จสักที คุณบอกเวลาที่แน่ชัดหน่อยได้ไหม? วันนี้น้องสาวคุณขังฉันไว้ที่ระเบียง พรุ่งนี้เธออาจจะฆ่าฉันได้เลยก็ได้นะ"
เทวินทร์ไม่เชื่อในคำแก้ตัวของเธอ
"ถ้าคุณถูกขังก็เพราะคุณโง่เอง ตอนอนุบาลไม่มีใครสอนเหรอ ถ้าถูกแกล้งก็ต้องสู้กลับ?"
เขาเข้าไปใกล้เธออีก ฝ่ามือใหญ่ของเขาจับคางของเธอแน่น
"คุณรู้ตัวไหมว่าทุกคืนคุณละเมอก็เรียกแต่ ‘พี่ศรุต'นั้น? ทุกครั้งที่เธอเรียก ผมอยากจะคร่อมคุณแล้วจัดการคุณให้หนำใจ"
"เหมือนเมื่อวานงั้นสิ?"
ธาราตอบกลับ การบังคับขืนใจโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอแล้วอีกทั้งยังทำร้ายจิตใจเธอซ้ำอีก
เทวินทร์นึกได้บางอย่าง สายตาของเขาจ้องไปที่แขนที่บาดเจ็บของเธอ
แผลโดน คงน่าจะเจ็บมากสินะ
เขาเริ่มใจเย็นลง ปล่อยมือจากคางเธอ บนแก้มสีขาวเนียนทั้งสองข้างของธารามีรอยนิ้วมือชัดเจน
“คุณรีบอยากจะหย่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ธาราหลบตาหนี ชั่วขณะนั้นเธอไม่กล้ามองสบตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอันรุนแรงของเขา สายตาคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกล่อลวง เธอไม่มองหน้าเขาและตอบสียงเบาๆว่า “ใช่ ฉันรีบ”
“พรุ่งนี้สิบโมงเช้า เอาทะเบียนบ้านมาด้วย เจอกันที่ว่าการอำเภอ”
เขาทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด
เมื่อเขาออกไปแล้ว ธาราที่ตั้งสติได้ เธอต้องเผชิญกับความจริงที่ต้องหย่ากัน พบว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออก ตลอดสามปี มนุษย์นะไม่ใช่เครื่องจักร ไม่ใช่จะตัดใจง่ายๆ
เธอเพียงอยากให้ทุกอย่างจบลงเร็ว ๆ
ตอนนี้เทวินทร์ได้นั่งในรถและสูบบุหรี่ เนื่องจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็โทรหาณวัฒน์เพื่อนสนิทของเขา
“ไปดื่มเหล้ากัน”
ณวัฒน์เพิ่งออกจากผับ มองนาฬิกาแล้วพูดขึ้นว่า
“เฮ้ย ทำไมเพิ่งโทรมา ฉันดื่มเสร็จรอบนึงแล้ว นายมีเมียแล้วไม่ใช่เหรอ เวลานี้ไม่ใช่ควรอยู่บ้านสร้างความสัมพันธ์เหรอ?”
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เจอกันที่เดิม”
ณวัฒน์มาถึงคลับอิมพีเรียลก็เห็นเทวินทร์ดื่มจนเริ่มเมาแล้ว
“นายออกมาเที่ยวกลางคืนแบบนี้ ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวธาราจะลงโทษอย่างหนัก”
เทวินทร์ดูเหมือนจะฟังเรื่องที่น่าตลกจนทนไม่ไหว เขาได้แค่ยิ้มแล้วตอบกลับว่า
“นายพูดถึงอะไรอยู่? ธาราไม่ใช่คนที่นายจะเรียกชื่อตามใจชอบนะ”
“ไอ้หมาบ้า นายคงไม่ได้ทำตัวแบบนี้กับธาราที่บ้านเหมือนกันใช่ไหม?”
ณวัฒน์บ่นออกมาหลายคำ เทแก้วเหล้าตัวเอง หลังจากที่เขาหยิบขวดไวน์แดงที่เหลือแค่ก้นขวดมาดูหลายรอบแล้วก็กอดขวดไวน์และร้องไห้
“โรแมนี-คอนตีปี 95 ของฉันที่เก็บไว้นานปี ไม่เคยกล้าแตะเลย ถูกไอ้หมานี่ทำให้หมดไปแล้วเหรอ?”
“เดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้สองขวด”
เทวินทร์ดื่มเหล้าจากแก้วจนหมด แล้วสั่งพนักงานไปหยิบเหล้าเพิ่ม
ณวัฒน์รู้สึกปวดใจ ดูท่าทีแล้วเหล้าที่เขาเก็บไว้คงจะไม่ได้ใช้แล้ว เขาจึงตัดสินใจดื่มให้เต็มที่ ไม่ให้ไอ้หมานี่ได้เปรียบคนเดียว
เทวินทร์ถือแก้วเหล้าแล้วเขย่าเบา ๆ
“ลดากลับประเทศแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปหย่ากับเธอ”
ณวัฒน์สำลักเหล้า
“ธาราจะหย่ากับนายเหรอ? แล้วนายมาที่นี่เพื่อดื่มเหล้าให้เมาเหรอ?”
เทวินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ
“เอาอะไรมาเมา? ยิ่งไปกว่านั้นการหย่าครั้งนี้ฉันเป็นคนพูดขึ้นเอง ฉันนี่แหละต้องดื่มฉลอง!”
ณวัฒน์มองหลายรอบก็ไม่เห็นความสุขบนใบหน้าของเขาเลย กลับเห็นแต่ความเศร้าหมองราวกับถูกผู้หญิงทิ้งไป อดไม่ได้ที่จะพูดทิ่มแทงเขาอีกครั้ง
“ฉลองเหรอ? นี่ฉันถนัดอยู่แล้ว วันพรุ่งนี้นายไปรับเอกสารหย่า ฉันจะจัดงานแสดงดอกไม้ไฟให้ที่นอกเมืองดีไหม? เอาคนรักของนายไปดูด้วย”
“นายจะบ้าเหรอ?”
- ผู้เขียน
