เช้าวันเสาร์หมอปิญชาน์รีบราวน์คนไข้ตั้งแต่เช้าเพราะตอนสายๆ เขาจะตามไปส่งคุณยายนวลแขที่บ้านด้วย ชายหนุ่มฝากให้หมออีกคนช่วยราวน์คนไข้ตอนเย็นแทนเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาทันหรือเปล่า
“อัยย์นั่งรถไปกับนายตินะ พี่จะขับรถให้พ่อส่วนคุณยายกับแม่ไปนั่งรถคุณหมอก็แล้วกัน” เพราะตกลงกันไม่ได้สักที่ศุภณัฐเลยสรุปให้เพราะถ้าอย่างนั้นคงไม่ต้องได้กลับบ้านกันพอดี
“ดีเหมือนกัน แม่กับยายจะได้ถามหมอถึงการดูแลคุณยาย อีกอย่างนั่งรถแกทีไรมาเวียนหัวทุกทีขับรถไม่นิ่งเลย”
“แหมๆ ทำมาเป็นว่าผมขับรถไม่นิ่งแล้วที่ขับพาคุณยายมาโรงพยาบาลนี่ใครกันล่ะแม่”
“ก็ตอนนั้นมันมีตัวเลือกซะที่ไหนละ ขืนให้พ่อแกขับก็คงไม่ถึงโรงพยาบาลกันพอดี ขับช้าจนเต่าแซงแล้ว”
“น่าเบื่อเนาะพ่อ ขับช้าก็บ่นขับไวก็บ่นเราไปกันก่อนดีว่านะพ่อ”
“อือ ไปสิ หมอชาน์ครับผมฝากสองคนด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงครับลุงนุ เดี๋ยวผมพาไปส่งถึงที่หมาย”
“แล้วเจอกันที่
