“แต่ถ้าขายก็น่าจะได้เงินหลายล้านเลยนะ” ฉันพูดกับตัวเอง เหมือนพยายามกล่อมให้ตัวเองเห็นดีเห็นงามกับความคิดแรกที่จะขายบ้าน แทนที่จะลังเล โอนอ่อนไปตามแรงแห่งอารมณ์..ที่อาจเป็นแค่เรื่องชั่ววูบ หรือชั่วคราว
“ฉันต้องคิดถึงอนาคตตัวเองสิ”
ฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ชีวิต อย่าเลือกเพราะอารมณ์หรือความรู้สึก ต้องเลือกอย่างมีเหตุผล
“กลับกรุงเทพฯเหอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา”
“ฉันต้องกลับกรุงเทพฯ...”
ฉันย้ำบอกตัวเองเพื่อให้ใจมันมุ่งมั่น ไม่หวั่นไหวต่ออารมณ์หรือความรู้สึกชั่วครั้งชั่วคราว
“เก็บเสื้อผ้าดีกว่า” ใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่คิดถึงความซาบซ่านรัญจวนใจที่ได้รับจากแก่นกายของลุงใบ้ข้างบ้าน ชายวัยห้าสิบที่ทำให้เลือดในกายของฉันสูบฉีดพลุ่งพล่านอย่างที่ไม่เคยได้รับจากชายใดมาก่อน แม้แต่แฟนเก่าของฉันที่เคยคิดว่าเซ็กซ์สุดยอดแล้วนะ มาเจอลุงใบ้เข้า ฉันนี่แทบจะลืมเขาไปเลย
ระหว่างเก็บเสื้อผ้า
