โจทย์เก่า...2
536 คำ
“ไปพรีเซนต์งานสิ ดูสิว่างานของคุณมันจะดีเหมือนปากมั้ย” ทัพไทผายมือเชิญหญิงสาวไปประจำที่ เธอจึงเดินไปจุดที่ชายหนุ่มผายมือด้วยใบหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ คณะกรรมการหลายต่อหลายคนสงสัยกับพฤติกรรมของทัพไทและปานตะวัน แต่ไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา
ปานตะวันนำเสนองานได้อย่างคล่องแคล่ว รายละเอียดทุกอย่างสามารถตอบโจทย์ความต้องการของ เจ แอนด์ เค คอร์ปอเรชั่น ได้เป็นอย่างดี ทัพไทปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาพึงพอใจกับงานที่เธอนำเสนอ แต่ไอ้ครั้นจะให้เขาตอบตกลงอย่างง่ายๆ มันก็คงไม่ใช่เขา
“ถ้าผมตกลงรับเงื่อนไขของคุณ แล้วคนที่จะมาดิวงานต่อจากนี้คือใครครับ” เสียงอันทรงพลังของกรรมการผู้จัดการหนุ่มที่ชื่อทัพไทเอ่ยถามไปที่ปานตะวันด้วยใบหน้ายียวน
“เป็นน้องในทีมที่มีความชำนาญอย่างดีค่ะ” ปานตะวันตอบด้วยความมั่นใจ เพราะเธอมีหน้าที่แค่นำเสนองานเท่านั้น ส่วนหน้าที่ประสานงานจะถูกส่งให้กับเจ้าหน้าที่อีกแผนกทันทีที่ทั้งสองบริษัทตกลงเซ็นสัญญากันเรียบร้อยแล้ว
“ผมจะรับข้อเสนอของคุณ ก็ต่อเมื่อคุณปานตะวันมาดูแลงานนี้เอง ผมไม่ไว้ใจให้คนอื่นทำ คุณจะรับหรือไม่รับนั่นก็แล้วแต่คุณ” ทัพไทเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้ม ในขณะที่กรรมการคนอื่นมองหน้ากันเลิ่กลั่กด้วยความแปลกใจ เพราะไม่เคยมีสัญญาไหนที่มีเงื่อนไขแปลกๆ แบบนี้
“ขอบคุณนะคะที่สนใจ แต่ดิฉันคงต้องกลับไปปรึกษาผู้ใหญ่ก่อน แล้วเดี๋ยวดิฉันให้คำตอบอีกครั้งนะคะ”
มือบางของหญิงสาวกำแน่นด้วยความโมโห เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกลับกลอกเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานจนได้ แต่เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธกลับไป ด้วยกลัวว่าหากผู้จัดการทราบเรื่องแล้วจะไม่พอใจ แล้วมันจะทำให้เธอต้องสูญเสียงานที่เธอรักไปด้วยเรื่องนี้
หลังจากที่ทุกอย่างจบลงเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็รีบเก็บของที่เตรียมมาเมื่อเช้า แต่เธอไม่ทันได้สังเกตว่า กรรมการผู้จัดการสุดหล่อยังไม่ยอมออกไปไหน แต่เขากลับมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ
“คิดดูให้ดีนะ ได้ยินว่าบริษัทคุณหวังกับงานนี้มากนี่นา” ทัพไทเอ่ยออกมาพลางมองที่ใบหน้าหวานด้วยความสุขใจ
“คุณมันสกปรกจริง คุณเอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวจนได้” ปานตะวันตาลุกวาวด้วยความโกรธ เขาช่างกล้าใช้อำนาจในทางที่ผิด คนรวยล้นฟ้าแบบเขาคงเป็นแบบนี้ทุกคนสินะ
"พอดีว่าต่อมแยกแยะของผมมันไม่มี คุณก็ตัดสินใจดูเอาแล้วกันนะว่าจะรับงานนี้มั้ย ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคุณคนเดียวเท่านั้น" ทัพไทยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่คนตัวเล็กได้แต่มองตามด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด
- ผู้เขียน
