“นั่นคุณนายใช่ไหมครับ…”
อีธานร้องเรียก น่าแปลกที่เขาเห็นเพียงด้านหลังของฉัน แต่ก็ยังจดจำได้ว่าฉันคือคุณนายโรสผู้เป็นภรรยาเจ้าของคฤหาสน์
“เอ่อ... ”
ฉันหันกลับมามองหน้าเขา ทำทีเป็นตกใจเล็กน้อยแล้วส่งยิ้มหวานให้อีธานอย่างมีจริตมารยา แววตาเชื้อเชิญอย่างเห็นได้ชัด
“คุณนายมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
เขาถามขณะเดินเข้ามาใกล้
“รู้มาจากคุณวิลเลี่ยมว่าช่วงนี้จะมีครูเข้ามาฝึกม้า ก็เลยแวะมาทักทาย... เพราะกำลังอยากขี่ม้าอยู่พอดี”
ฉันน่าจะบอกความจริงให้รู้แล้วรู้รอด ว่าที่เอาเรื่องขี่ม้ามาเป็นข้ออ้างก็เพราะอยากขี่เขามากกว่า
“ครับ... ผมเข้ามาฝึกม้าได้สองวันแล้วครับ”
อีธานตอบ
“ฉันอยากขี่ม้า นายช่วยสอนให้ทีได้ไหม”
ฉันทำตัวราวกับว่าเป็นสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา จู่ๆ ก็เกิดอาการเขินอายจนดูเก้ๆ กังๆ
ช่างน่าแปลกที่ความชิดใกล้และกลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของครูฝึกม้าคนนี้สามารถทำให้พวงแก้มของฉันแดงซ่านซับสีโลหิต
“ด
