วันต่อมา_
ดวงตากลมโตค่อยๆ ปรือตื่นขึ้น ยามแสงพระอาทิตย์ส่องกระทบผิวเปลือกตาบาง ร่างอรชรพยามขยับตัวลุกนั่งชัน
"นายเป็นใครกัน?" เสียงหวานเอ่ยถามกับตัวเองทันที ในมือบางยังมีเอกสารประวัติของคาอิล แต่มันน่าสงสัยอะไรในหลายๆ อย่าง เหมือนกับว่าเขาบิดเบือนบางเรื่องไป
ร่างอรชรเบี่ยงปลายเท้าเล็กลงจากเตียง รีบนำแผ่นกระดาษในมือไปเก็บไว้ในลิ้นชัก เพราะวันนี้เป็นหยุดซึ่งเธออยากออกไปข้างนอก
"....." กลับกันเธอก็เห็นว่ากิตยังนำดอกไม้มาฝากไว้กับลุงคนสวน สีหน้าเขาดูมีความหวังขึ้น แต่มันสะท้อนเรื่องในอดีตให้ดวงใจน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาเสียดื้อๆ
พอเมื่อถึงเวลาที่เธอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ เพียงขวัญรีบเดินลงมายังชั้นล่าง พบบิดาเคียงข้างด้วยแม่เลี้ยงใจร้ายอีกแล้ว
"อรุณสวัสดิ์นะลูกพ่อรู้ว่าวันนี้เพียงขวัญหยุด เลยรีบกลับมาหาน่ะ" อดิศรพยามจะเดินมาทักทายลูกสาว โดยถูกวรยารั้งข้อมือไว้
"ฉันจะออกไปข้างนอก" น้ำเสีย
