ตุ๊บ~
"พี่ว่าพี่อาจจะแพ้พิษ..." เขาบอกเสียงอ่อนลง มันปวดมือข้างนั้นลามขึ้นแขนแกร่งจนทำโทรศัท์ตกพื้น
"แพ้งั้นเหรอ...เราต้องไปโรงพยาบาลกันค่ะไปตอนนี้เลย" ร่างอรชรดีดตัวลุกพรึ่บ เพราะใบหน้าหล่อเหลาดูซีดเชียวไม่สู้ดี รีบช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นยืนตาม
"ให้พี่นอนสักพักก่อนแล้วกันนะ ถ้าลุกไหวแล้วจะรีบกลับบ้าน"
"มะไม่ได้นะคะ ถ้านอนหลับไปเลยแล้วปลุกไม่ตื่นล่ะ ขวัญจะทำยังไง" มือบางรีบดึงท่อนแขนแกร่งเอาไว้ ตอนที่ร่างสูงทิ้งกายนอนจริงๆ บนโซฟา
"พี่ไม่ตายในห้องเราหรอก แต่ขอนอนสักพักนะวันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านใช่ไหม?"
"รู้?" อย่าบอกนะว่าป้ามลแอบมาเล่าให้เขาจนได้ ว่าวรยาและอดิศรจะไปงานเลี้ยงรอบดึก ดีไม่ดีคงได้แวะนอนโรงแรมหรูแถวไหนสักแห่ง
"ไม่ต้องเกรงใจนะจะทำอะไรก็ทำ พี่จะหลับตานอนตรงนี้เอง" ว่าจบเปลือกตาหนาก็เลื่อนปิด ยกสองแขนแกร่งกอดตัวเองในบรรยากาศเย็นเฉียบตัดอุณหภูมิข้างนอกบ้าน
"แพ้จริงแน่นะ"
