เคล้ง~
"ขะขอโทษค่ะ..." วรยาเริ่มหน้าเสียยื่นมือไปปัดแจกันหล่นแตก ส่งสายตาจิกทางคนร้ายข่มขู่ ยกเว้นทางสามที่แสร้งไม่ได้ตั้งใจทำลายของ
"รีบพาตัวมันลงไปข้างล่างซะ แล้วนายก็อย่าโผล่ไปให้ใครเห็นล่ะ ฉันไม่อยากให้มีข่าวคาวในบ้านหลังนี้อีก" ผู้เป็นพ่อชำเลืองมองคาอิลสลับกับลูกสาว ที่ยังอยู่ในชุดนอนมีเสื้อคลุมปกปิด ถึงจะลากแขนวรยาให้เดินลงบันไดตามไปยังชั้นล่างก่อน
"ขอบคุณมากนะขอบคุณมากจริงๆ " เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอน้ำตาไหล ก็ตอนที่คาอิลยื่นมาปาดเช็ดออกให้ เหตุการณ์เมื่อกี้มันทั้งกลัวทั้งเป็นห่วงเขา
"ไว้พี่จะจัดการเรื่องนี้ให้เอง แต่เราคงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วนะมันอันตรายเกินไป" เขาได้เชือกยาวจากป้ามลรีบมัดข้อมือคนร้ายจากทางด้านหลัง แล้วย่อตัวลงเล่นเอาคำตอบที่อยากรู้มากที่สุด
"ใครสั่งมา!"
"ไม่!"
"ให้ตอบอีกครั้งว่าใครสั่งมึงมา!!!"
"อึก!" คนร้ายร้องด้วยความเจ็บปวดหลายเท่า เมื่อหัว
