“นายหญิง!” ลุงมิ่งอุทานขึ้นเสียงดัง ธีร์ภาณุหันขวับมองหน้าลุงมิ่งด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังกลุ่มคนงาน ทุกคนหลีกทางให้เจ้านายหนุ่มได้มองเห็นร่างบางที่นอนไม่ได้สติอย่างชัดเจน
“หนูไอ!” ธีร์ภาณุเรียกชื่อไอรักอย่างตกใจ
ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงแล้วใช้มือทั้งสองข้างช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอก ลำแขนแข็งแรงกอดกระชับร่างของไอรักไว้แน่น
“หนูไอ หนูไอ” ธีร์ภาณุพยายามเรียกชื่อไอรัก โดยหวังว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัว
“นายเล็กครับ น้ำครับ” ลุงมิ่งยื่นกระบอกน้ำเย็นให้ธีร์ภาณุ ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนวางร่างบาง โดยให้ศีรษะวางอยู่บนตักของตัวเอง ก่อนจะเทน้ำใส่มือแล้วลูบตามใบหน้าของหญิงสาว
“เฮ้ย! ไปๆถอยออกไปให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกกว่านี้” ลุงมิ่งส่งเสียงดังบอกคนงานให้ถอยออกไป คนงานทุกคนจึงแยกย้ายกันเดินห่างออกไป และต่างก็สงสัยว่าผู้หญิงสวยคนนี้เป็นใคร ทำไมผู้เป็นนายของไร่แสงตะวันถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยมากมายนัก
