“พี่น่านขา...”
ร่างบางย่องเข้าไปใกล้แล้วตวัดกอดคนตัวสูงจากทางด้านหลัง แก้มนุ่มทาบลงแผ่นหลังหนาคลอเคลียดั่งแมวน้อยอ้อนเจ้านาย เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองนั้น น่านฟ้าต้องหักห้ามใจแค่ไหนที่จะไม่ดึงเธอไปกอด จูบ หอม จี้เอว หรือทำอย่างอื่นที่มากกว่านั้น
“ขา...อ้อนแบบนี้อยากได้น้ำส้มคั้น ลาเต้ร้อน เค้กช็อกโกแลตหน้าเนียน เครปเค้กสายรุ้ง หรือมาการองดีครับ”
คนตัวโตที่กำลังเก็บแก้วเข้าชั้นอยู่ร่ายยาวอย่างเอาใจ พร้อมหันมากอดตอบแล้ววางคางเกยลงศีรษะเล็ก โยกตัวเธอไปมาตามจังหวะเพลงในอัลบั้มKOREAN COFFEE SHOP ที่เปิดคลออยู่
“นี่มันคอนโดคุณหมอหรือคาเฟ่แห่งรักคะเนี่ย ”
จะเปรียบเทียบที่นี่เป็นร้านคาเฟ่ก็ไม่แปลก เมื่อวานน่านฟ้าเพิ่งสั่งขนมหวานที่อิงดาวชอบมาจากร้านของจันจิ เก็บเอาไว้ให้แฟนสาวกินระหว่างทำงานที่นี่ ด้วยเวลาที่อยู่ด้วยกันมีไม่มาก หากไปนั่งร้านคาเฟ่ก็ไม่มีเวลาจู๋จี๋กับคนตัวเล็กพอดี
“พ
