น้ำฟ้าเดินนำกาแฟรวมไปถึงของว่าง เข้ามาในห้องทำงานของปาร์ยตามที่ชายหนุ่มบอก โดยมีสายตาคมกริบของเจ้าของห้อง มองมาอยู่ตลอดเวลา พานให้น้ำฟ้าทำตัวไม่ถูกหายใจไม่ทั่วท้อง
“เอาไปวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา” คนที่ยังไม่สามารถปรับอารมณ์ ความไม่พอใจให้เป็นปกติได้เอ่ยสั่ง ลุกจากโต๊ะทำงานเดินมานั่งที่โซฟา ยกขาขึ้นไขว่ห้างหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบ
“หนู หนูไปได้แล้วใช่ไหมคะ” เพราะไม่รู้อีกคนจะให้อยู่หรือไป จึงเอ่ยถามออกมา กลัวจะทำอะไรให้เขาไม่พอใจขึ้นมาอีก
“ถอดเสื้อผ้าออก แล้วมานอนคว่ำหน้าบนตักฉัน” น้ำฟ้าตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เรียวปากอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของเจ้านายได้
ปาร์ยมองร่างเปลือยเปล่ายั่วยวน กำลังเดินมานั่งลงข้างกัน ใบหน้าคมเข้มยังเรียบเฉย ซึ่งตรงข้ามกับอารมณ์กระสัน ที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่าง ตรงส่วนนั้นก็เหมือนจะขยายใหญ่คับกางเกง
น้ำฟ้ามองใบหน้าคมเข้ม ที่
