เย็นวันนั้นน้ำฟ้าอุ้มคุณหนูของบ้าน ออกมารอปาร์ยที่หน้าบ้านเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อเห็นรถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาภายในรั้วบ้าน ใบหน้าของหญิงสาวประดับด้วยรอยยิ้มบาง เมื่อประตูรถเปิดออก รอยยิ้มที่มีค่อยๆ เจือนลง เมื่อเห็นคนที่ลงรถตามปาร์ยมา
“วันนี้ตาหนูเป็นยังไงบ้าง” เอ่ยถามพร้อมกับยื่นมือรับลูกชายไปอุ้มไว้
“มีงอแงบ้างค่ะ แล้วก็นอนไม่นานด้วย แต่หนูวัดไข้แล้วนะคะ ไม่มีไข้ค่ะ” ปาร์ยพยักหน้ารับเข้าใจ ก้มลงหอมแก้มนุ่มนิ่มของลูกชาย ที่นอนมองผู้เป็นพ่อตาใสแจ๋ว
“ยังไงครับคนดี หนูงอแงกับพี่ฟ้าเหรอครับ แล้วก็ไม่ง่วงด้วยเหรอ งั้นคืนนี้ต้องนอนแต่หัววันเลยมั้ง”
“สงสัยตาหนู คงอยู่ในช่วงเบื่อนอนกลางวันแล้วมั้งคะ ใช่ไหมคะคุณชายของแม่” รุจีมาศก็เดินเข้ามาใกล้ลูกชาย โน้มใบหน้าเข้าไปยิ้มให้ลูกชายที่อยู่ในอ้อมแขนของปาร์ย แต่คนเป็นลูกกลับขมวดคิ้วใส่ ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะเบะคว่ำลง และส่งเสียงร้องไห้ออกมาในที่สุด
“
