เธียรไทยลืมตาขึ้นมาบนเตียงกว้าง หน้าหล่อตี๋ลืมตามองเพดาน เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเขาไปรับไอยดามานอนด้วย หมอเธียรควานมือไปบนเตียง มีเพียงเตียงเย็นเฉียบ กะว่าจะดึงยัยตัวเล็กเข้ามากอดซะหน่อย ไม่รู้เธอหาย(หัว)ไปไหนแต่เช้า
เธียรไทยผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง เขาสวมเพียงบ็อกเซอร์ ร่างสูงลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมา ชะเง้อคอมองหาไอยดา
วันนี้เป็นวันเสาร์ไอยดาไม่ต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ส่วนเขามีขึ้นเวรตอนเย็นถึงเกือบสว่าง วันนี้จึงถือว่าเป็นวันว่างก็ว่าได้
หมอเธียรเห็นเด็กสาวยืนทำอาหารอยู่ในครัว คนตัวเล็กสวมเสื้อกล้ามสีดำ กับกางเกงขาสั้นสีเทาสั้นกุดลายลูกไม้
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะ หิวมั้ย คงหิวแหละ สไมล์ทำอาหารให้นะคะ" เธอหันมายิ้ม
หมอเธียรมองสบตาเธอเกินสามสิบวินาทีไม่ได้เลย เขารู้สึกแปลกๆ หน้าหล่อหันไปทางอื่น หลบสายตากับรอยยิ้มกว้างดูสดใสเหมือนแสงพระอาทิตย์อินเดอะมอร์นิ่ง
"ไม่หิวซะหน่อย" หมอตอบ
"อา
