หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
หมอเธียรอาการดีขึ้นแต่ยังเหม่อลอยเป็นบางครั้ง นายแพทย์รักยมมองดูแล้วค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย จิตแพทย์หนุ่มลากกระเป๋าออกจากบ้านหมอเธียร
“ถ้ามึงไม่ไหวให้โทรมา”
“กูดีขึ้นมากแล้ว เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง”
“ดูแลตัวเองดี ๆ นะเว้ย ผู้หญิงมีมากมายเหมือนฝูงลิง หล่ออย่างมึงจะหาเอาอีกกี่คนก็ได้” นายแพทย์รักยมพูดไปแบบนั้นทั้งที่รู้ว่าหมอเธียรไม่มีวันลืมได้ ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาหมอเธียรปรึกษาหมอรักยมทุกวันเหมือนคนไข้ปรึกษาจิตแพทย์
“ขอบใจมึงมากนะ”
“มีอะไรก็โทรหากูล่ะ” นายแพทย์รักยมยังเป็นห่วง จึงจัดยานอนหลับไว้ให้เพียงพอตลอดอย่างน้อยอีกสามเดือน
เธียรไทยมองนายแพทย์รักยมลากกระเป๋าออกไปจากบ้าน เขารู้สึกขอบคุณเพื่อนรักที่อุตส่าห์มาอยู่ด้วยในวันเหงา ๆ เรียกว่าเศร้าแทบขาดใจจะดีกว่า
หมอเธียรขับรถออกไปจากบ้าน ก่อนออกไปเขามองประตูรีโมทค่อยเลื่อนปิดจนแนบสนิท บ้านสี่ห้องนอนที่ใหญ่เกิ
