หมอเธียรนั่งไม่ติด เขาเหลือบมองนาฬิกาทราย มองเม็ดทรายกำลังร่วงหล่นจากด้านบนสู่ด้านล่าง เธียรไทยจับนาฬิกาคว่ำกลับด้านลง
'เวลาในนาฬิกาทรายไม่มีวันหมดเวลา แม้ทรายร่วงลงมาเม็ดสุดท้าย คุณเพียงพลิกมันกลับด้าน'
เขาเลิกสนใจนาฬิกาทรายกับตรรกะบ้า ๆ ของแดนสรวง
ไม่ว่าจะเป็นตรรกะอะไรก็ช่าง คนอย่างเธียรไทยไม่เคยสน ในเมื่อแดนสรวงประกาศศัตรูชัดเจนขนาดนี้ มันน่าสนุกดีที่มีคู่แข่ง ไม่ใช่เหรอ?
คนอย่างหมอเธียรไม่มานั่งเศร้าเหมือนพระเอกนิยายน้ำเน่าที่คอตกเดินจากไปเมื่อมีคน (ดี) อยากมาแย่งนางเอก
"มึงเริ่มเกมส์เองนะไอ้แดน คนอย่างกูต้องแคร์มึงเหรอ" เขากล่าวออกมาคล้ายคำสบถ หมอเธียรรีบเดินไปกดลิฟท์ไปที่ชั้น G
เธียรไทยรีบเดินจนแทบวิ่งไปที่ลานจอดรถ สายตาคุณหมอจ้องมองรถตู้ราคาหลายล้านบาทจอดรอรับแดนสรวง หมอเธียรรีบเดินตามไป เห็นคนขับรถกับพยาบาลพิเศษกำลังช่วยกันเก็บของขึ้นรถให้ไอยดากับแม่
แดนสรวงหันไปตามเสียงฝี
