เช้าวันใหม่
พิพัฒน์นั่งอยู่บนเก้าอี้หัวโต๊ะอาหารใหญ่ ส่วนไอรินกับคาเดนนั่งอยู่ฝั่งขวาของบิดา พวกเขากำลังรอแม่บ้านเอาอาหารมาเสิร์ฟ พิพัฒน์มองหน้าชายหนุ่มสลับกับลูกสาวไปมา
คาเดนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวผมเผ้าไม่เป็นทรงแต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงดูหล่อเหลาอยู่ตลอดเวลา
“คุณคาเดนนอนห้องยัยรินใช่ไหมเมื่อคืน” พิพัฒน์เอ่ยถามเสียงราบเรียบ
“ครับ..คุณพิพัฒน์ผมอยากจะขอโทษเรื่องเมื่อคืนที่ทำให้งานวันเกิดของคุณวุ่นวายแบบนั้นครับ” มาเฟียหนุ่มทำเหมือนว่าตัวเองรู้สึกผิดทั้งที่จริงๆ แล้วเขาไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย
“ไม่เป็นไรคุณคาเดน” พิพัฒน์ส่งยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่มก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกสาวเสียงนุ่มนวล
“ริน หายงอนพี่เขาหรือยังละลูก”
“คือ..ค่ะ” ไอรินก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอายไม่รู้จะตอบกลับบิดายังไง
พิพัฒน์ไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวที่คาเดนนอนค้างอ้างแรมที่นี่ เขาไม่อยากเป็นคนแก่หัวโบราณที่เอาแต่ขัดขวางความสุขของลูกสา
