หลังจากนั่งพูดคุยและอยู่เป็นเพื่อนหลังจากนั้นประมาณเกือบ 2 ชั่วโมงโซอี้จึงหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มและของเล่นของเด็กหญิงตัวน้อยที่คริสตั้งใจซื้อมาฝากวางอยู่ข้าง ๆ ตัว เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงหลับแล้วทั้งคริสต์และภรรยาก็ออกมาข้างนอกคริสปิดประตูห้องอย่างเบามือก่อนหันไปพูดกับภิณไลย์ญาว่า
“ขอบคุณมากนะเนเน่”
“ขอบคุณฉันเรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องที่คุณช่วยดูแลโซอี้ยังไงล่ะ”
ภิณไลย์ญาถอนหายใจก่อนพูดว่า
“คงไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะคริส เพราะที่ฉันต้องเข้ามาดูแลโซอี้ตอนนี้มันเป็นเพราะฉันต้องทำงานใช้หนี้ให้พี่ชายของคุณด้วย”
“แต่ผมดูท่าทางคุณก็รักโซอี้ผมเห็นคุณดูแลเธอทุกอย่างและที่สำคัญท่าทางโซอี้ก็ไว้วางใจคุณมากด้วย ก่อนหน้านี้นิคเล่าให้ผมฟังเสมอว่าโซอี้มักจะมีปฏิกิริยากับคนแปลกหน้าแล้วก็ไม่ค่อยพูดจากับใครแต่กับคุณดูท่าทางเธอจะสนิทสนมมาก”
“การเลี้ยงเด็กก็ต้องมีจิตวิทยาน่ะค่ะคริส บางทีเวลาที่เราอยู่กับเด็กเ
