อานนท์ เป็นสจ๊วตหนุ่มรูปหล่อ เธอเจอเขาครั้งแรกที่สนามบิน ไม่ใช่เพราะหน้าตาอันหล่อเหลา แต่เป็นเพราะเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มและเนคไทสีฟ้าน้ำทะเลนั่นตะหาก ที่สร้างความประทับใจแรกให้กับเธอ หาใช่กลิ่นน้ำหอมรวยริน ไม่ใช่ใบหน้าหล่อสำอางค์ ไม่ใช่ผิวพรรณขาวสะอ้าน ไม่ใช่ทรงผมที่หวีจนเรียบแปล้ หรือแม้แต่ริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าจูบของเขา
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
รำเพยนึกย้อนกลับไปถึงวันที่เขาก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ อานนท์เป็นฝ่ายแสดงน้ำใจด้วยการเอ่ยถามขึ้นมาก่อน กังวานเสียงของอานนท์ นุ่มนวล ไพเราะจับใจ ท่าทางสุภาพเรียบร้อยเหมือนเครื่องแบบที่เขาสวมใส่ เมื่อเห็นเธอยืนงกๆเงิ่นๆ ลากกระเป๋าเดินทางเก้ๆกังๆ สับสนกับช่องทางเข้าออกของสนามบินที่ไม่คุ้นเคย เพราะตอนนั้น อาจเรียกได้ว่าเป็นการเดินทางโดยเครื่องบินเป็นครั้งแรกในชีวิตของรำเพยก็ว่าได้
แวบแรกและเป็นแวบสุดท้ายที่เธอไม่เคยมองผู้ชายอื่นอีกเลย นอกจากเขา
รำเ
