เป็นห่วง
1278 คำ
การได้ฟังเรื่องราวของภูเมฆาจากรุ่นพี่ทำให้กัญญ์วราปลื้มในตัวชายหนุ่มมากขึ้น ไม่ใช่เพราะเขาหล่อหรือรวยแต่เพราะชอบที่เขาเป็นคนขยันและสร้างตัวขึ้นมาได้ด้วยตนเองถึงแม้ไม่มีแรงสนับสนุนจากครอบครัวก็ตาม
ในทุกวันที่อยู่ร่วมกันนอกจากกัญญ์วราจะทำหน้าที่แม่บ้านได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เธอตื่นนอนแต่เช้าทำความสะอาดบ้านและห้องนอนของชายหนุ่มขณะที่เขาลงไปออกกำลังกาย จากนั้นก็เตรียมอาหารเช้าง่าย พอตกเย็นก็แวะซื้อของสดที่ซุเปอร์มาร์เก็ตเพื่อมาทำอาหารให้เขา อันที่จริงกัญญ์วราก็อยากไปซื้อของในตลาดสดมากกว่าเพราะราคาถูกกว่ากันมาก แต่บริเวณที่เธออยู่นั้นไม่มีตลาดสดเลย ถ้าจะนั่งรถไปซื้อก็คงกินเวลาไปมาก และภูเมฆาก็เป็นคนบอกให้เธอซื้อที่นี่เพราะประหยัดเวลาได้มาก
ขณะที่กำลังคิดว่าจะเมนูอะไรให้กับเจ้านายสำหรับมื้อเย็นพี่ฟ้าก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาจนทุกคนในแผนกตกใจ
“ข่าวใหญ่ๆ”
“ข่าวอะไรฟ้า วิ่งหน้าตื่นมาเชียว”
“ฟ้าได้ยินแผนกวิศวะคุยกันว่าบอสของเราโดนแทง”
“อะไรนะคะพี่ฟ้า ใครโดนแทง” กัญญ์วราภาวนาให้ตนเองหูฟาด
“ก็บอสของเรานะสิ โดนแทง”
“ใครแทงคะ แล้วเจ็บมากไหม”
“คนงานเมาทะเลาะกันแล้วบอสไปห้ามก็เลยโดนแทง ตอนนี้กำลังพาไปโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาลไหนคะพี่ฟ้า” ธิชากรมองหน้ากัญญ์วราแล้วถามออกไปเพราะรู้ว่าเพื่อนจะต้องถามคำถามนี้แน่
“ก็คงโรงพยาบาลใกล้กับไซต์งานนั่นแหละ”
“เหรอคะ หวังว่าบอสคงไม่เป็นมากนะคะ มะเหมี่ยวไม่อยากให้คนดีๆ อย่าบอสต้องมาเจ็บเลย”
“พวกเราต้องไปเยี่ยมบอสไหมคะพี่ฟ้า” กัญญ์วรารู้สึกเป็นห่วงแต่ถ้าไปเยี่ยมเขาตามลำพังก็คงไม่ดีแน่ เพราะเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานคนอื่นจะต้องสงสัยอย่างแน่อนอน
“เดี๋ยวพี่ไปสืบข่าวก่อนนะแล้วจะรีบกลับมาบอก” โชคดีที่บ่ายนี้หัวหน้าของพวกเธอไม่อยู่ทำให้ทั้งสี่คนไม่ต้องเคร่งเครียดกับงานเท่าไหร่
คนที่บอกว่าจะไปสืบข่าวหายไปนานจนกัญญ์วราใจคอไม่ดีแต่ครั้นจะไปหาเขาที่โรงพยาบาลก็เกรงว่าเรื่องทุกอย่างจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป
“มะเหมี่ยวเราใจคอไม่ดีเลย ไม่รู้เขาจะเป็นอะไรมากไหม”
“นั่นสิ พี่ฟ้าก็หายไปนานเหมือนกันนะ”
“หรือว่าเราจะโทรไปถามเขาดีนะ”
“แล้วถ้าโทรศัพท์ไม่อยู่กับเขาล่ะใบตอง”
“โอ๊ย..เครียดจัง”
“ใบตองเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ”
“เปล่าค่ะพี่ขวัญ” หญิงสาวรีบปฏิเสธรุ่นพี่
“พี่ฟ้ามาแล้ว” ธิชากรรีบบอกเพื่อนที่เอาแต่ฟุบหน้ากับโต๊ะทำงาน
“เป็นไงบ้างฟ้า บอสเป็นอะไรเยอะไหม”
“ไม่เยอะเท่าไหร่ ได้ยินมาว่าเย็บไปหกเข็มได้มั้ง”
“แล้วบอสนอนโรงพยาบาลไหมคะพี่ฟ้า”
“ไม่หรอกใบตอง คนขับรถไปส่งที่คอนโดแล้ว”
พอได้ฟังแบบนั้นกัญญ์วราก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังเป็นห่วงเพราะที่คอนโดก็ไม่มีคนอื่นอยู่เลย
“มะเหมี่ยวว่าเราขอลางานดีไหม แต่จะบอกว่าอะไรดีล่ะ” กว่าจะถึงเวลาเลิกงานก็อีกหลายชั่วโมงแต่ก็อยากจะรีบกลับไปดูให้เห็นกับตาว่าภูเมฆาไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่พี่ฟ้าบอกแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะลางานด้วยสาเหตุอะไร
“นั่นสิ ขอคิดแป๊บนะ” ธิชากรพยายามช่วยเพื่อนคิด
“พี่ฟ้า พี่ขวัญ ใบตองขอลากลับครึ่งวันได้ไหมคะ”
“ได้สิ ว่าแต่เราไม่สบายหรือเปล่าหน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย”
“ใบตองสบายดีค่ะ แต่พี่ชายใบตองได้รับอุบัติเหตุนิดหน่อยก็เลยอยากกลับไปหาค่ะ”
“อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเลยวันนี้พี่พรไม่อยู่ เอาเป็นว่าเรื่องลางานก็ไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง มะเหมี่ยวล่ะว่าไง” ฟ้าหันมาถามเพราะเรื่องนี้ต้องถามความสมัครใจของธิชากรด้วยว่าจะยอมให้เพื่อนกลับก่อนโดยไม่เสียวันลาไหม
“ดีเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวงานของใบตองมะเหมี่ยวทำเองค่ะ”
“ขอบคุณมากๆ นะคะพี่ฟ้า พี่ขวัญ ขอบใจมากนะมะเหมี่ยว” กัญญ์วรารีบกล่าวขอบคุณทั้งสามคนก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปออกไปทันที
พอออกมาจากลิฟต์หญิงสาวก็วิ่งไปยังวินรถจักรยานยนต์ที่จอดอยู่หน้าบริษัทเพราะถ้านั่งวินก็ไปถึงเร็วกว่านั่งรถๆ ไฟฟ้า
กัญญ์วราเปิดประตูห้องออกด้วยความรีบร้อนจนคนที่นอนอยู่บนโซฟาต้องลุกขึ้นมาดูเพราะคิดว่าขโมยเข้าห้อง
“ใบตอง มาได้ยังไง” ภูเมฆาตกใจไม่น้อยเพราะเวลานี้ยังไม่ใช่เวลาเลิกงานของกัญญ์วรา
“พี่ภู เป็นไงบ้างคะเจ็บตรงไหนบ้าง” เธอรีบถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไรมากแค่เย็บไปนิดหน่อยเอง”
“นิดหน่อยที่ไหน ตั้งหกเข็ม”
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่เย็บกี่เข็ม”
“ก็ที่บริษัทเขาพูดกันว่าพี่ภูถูกแทง ใบตองเป็นห่วงก็เลยขอลางานกลับมา พี่ภูเจ็บมากไหมคะ เลือดไหลเยอะหรือเปล่า”
“ไม่เยอะเลย มันก็แค่เข้าเนื้อนิดหน่อยเอง”
“เหรอคะ โล่งอกไปทีนึกว่าพี่ภูจะเจ็บหนัก แล้วพี่ภูกินข้าวกลางวันหรือยังคะ”
“นั่นสิ เมื่อกี้ก็มัวแต่ยุ่งๆ เลยยังไม่ได้กินอะไรเลย ใบตองทำให้หน่อยได้ไหมพอดีพี่มียากินหลังอาหารด้วย หรือต้องกลับไปทำงานต่อ”
“ใบตองขอลางานมาครึ่งวันค่ะ พี่ภูอยากกินอะไรคะ เดี๋ยวใบตองทำให้”
“เอาข้าวผัดก็ได้ง่ายดี”
“งั้นรอนะคะไม่เกิน 10 นาทีได้กินของอร่อยๆ แน่”
กัญญ์วรารีบเข้าครัวเปิดตู้เย็นดูว่านอกจากข้าวผัดแล้วยังจะทำอะไรได้บ้าง เมื่อเห็นหมูสับ ผักกาดขาว และเต้าหู้เลยตั้งน้ำร้อนเพราะจะทำต้มจืดเต้าหู้หมูสับให้เขาเพิ่มอีกอย่าง
ระหว่างรอน้ำเดือดเธอก็เตรียมเครื่องสำหรับทำข้าวผัดกุ้ง พอน้ำเดือดก็หันไปหย่อนวัตถุดิบลงหม้อ
ภูเมฆาแอบมองอยู่ก็รู้สึกเพลินที่เห็นเธอหยิบจับอะไรก็ดูคล่องแคล่วไปหมด หญิงสาวใช้เวลาไม่นานข้าวผัดหอมฉุยกับต้มจืดก็เสร็จเรียบร้อย
“พี่ภูจะให้ใบตองยกไปให้หรือเดินมากินเองคะ ไหวหรือเปล่า”
“เดี๋ยวพี่ไปเอง” เพราะฤทธิ์ยาชาทำให้ภูเมฆาไม่ค่อยเจ็บมากเท่าไหร่ เขาเดินตัวงอมือหนึ่งกุมสีข้างไปจนถึงโต๊ะทานข้าว
“น่ากินจัง”
“พี่ภูรีบกินเลย เดี๋ยวใบตองไปเอายามาให้นะ” กัญญ์วราเดินไปหยิบถุงยาและนำออกมาจัดรอระหว่างที่เขาทานอาหาร
“ใบตองไม่กินด้วยกันเหรอ”
“ใบตองกินข้าวมาแล้ว พี่ภูกินเถอะถ้าจะเอาอะไรเพิ่มก็บอกได้นะคะ”
“แค่นี้ก็เยอะแล้ว ขอบใจนะใบตอง” ภูเมฆาพูดจบก็ก้มหน้าทานอาหารต่อ เขารู้สึกดีที่ตอนเจ็บมีคนค่อยห่วงใยมันต่างจากการอยู่คนเดียวอยู่มาก
- ผู้เขียน
