สามเดือนที่ภูเมฆาให้กัญญ์วราเข้ามาอยู่ด้วย ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น เขาพูดคุยกับเธอได้ทุกเรื่องอย่างสบายใจ จากคนที่ชอบอยู่เดียวกลับกลายเป็นว่าถ้าไม่เห็นกัญญ์วราเขาก็จะมองหาตลอด จนบางครั้งก็ลืมนึกไปว่าเธอก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง
แต่กัญญ์วราเองก็ไม่ต่างกัน ถ้าเขานั่งทำงานในห้องไม่ยอมออกมาก็เป็นเธอเองที่เข้าไปนั่งอ่านหนังสือหรือนอนเล่นโทรศัพท์บนโซฟาในห้องทำงานของเขา
มันเป็นความเคยชินอย่างหนึ่งที่ต้องทานอาหารเช้าและอาหารค่ำด้วยกัน แม้จะมีบ้างที่เขาออกไปดื่มกับเพื่อนแต่ก็ยังคงกลับมาค้างที่คอนโดทุกคืน
“ปีใหม่หยุดตั้งหลายวันไปเที่ยวกันดีไหมวะ เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ” ธนสิทธิ์เอ่ยชวนเพื่อนที่นัดกันมาดื่มเป็นประจำทุกคืนวันศุกร์
“ไม่ล่ะ กูว่าจะพาเด็กไปเที่ยว” เมคินตอบพลางยกแก้วขึ้นมาดื่ม
“มึงพูดเหมือนมึงมีแฟนเลยนะไอ้คิน หรือว่ามึงแอบมีแล้วไม่บอกพวกกู”
“มึงสองคนก็น่าจะรู้นะว่ากูไม่ชอ
