“บ้าเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้แบกไม้ฟืนกลับนี่นะ!” เธอถามอย่างตกใจ มองร่างสูงที่กอดอกมองเธออย่างวางอำนาจ
“ไม่ทำก็ได้นะ แต่คืนนี้เธอนอนนอกกระท่อมแล้วกัน” เขาพูดเสร็จแล้วเดินดุ่มๆ กลับกระท่อม เธอมองตามก่อนหันไปยกไม้ฟืนกองใหญ่มาถือเอาไว้
“โอ๊ย!” มันหนักมาก เธอพยายามเดินตามสะดุดจนล้มไม่เป็นท่า
“โง่ชะมัด”
“คนบ้าป่าเถื่อน” เกลียดเขาจับใจ แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ บ้าบอที่สุด
เขาดึงเธอกลับกระท่อม ใช้มืออีกข้างหิ้วเชือกที่ผูกกับเถาวัลย์พาไม้ฟืนกลับบ้าน
เธออ้าปากค้าง เขาหิ้วสบายๆ ไม่หนักสักนิด แล้วใช้แรงงานเธอทำไมนี่!
“บอกได้ไหม จับฉันมาทำไม นายอาจจะจับมาผิดตัวก็ได้”
“เธอชื่อนามสกุลอะไรล่ะ” เขาเอ่ยถาม
“เหมือนฝัน ประเสริฐสิริ” เธอรีบบอกเขาอย่างกระตือรือร้น คิดว่าจะ ทำให้เขาตกใจ เพราะเธออาจจะถูกเขาจับมาผิดตัวหรือเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง
“ก็ถูกแล้วนี่”
“ถูกแล้วคืออะไร”
“เธอเคยเป็นแฟ
