“แค่กๆๆ” เธอสำลักน้ำลายตัวเอง มองเขาตาโตอ้าปากค้าง ก่อนจะหลบสายตาวูบ
“อยากโดนเอาอีกเหรอ” เขาก้มลงมาถามชิดริมหู ลมหายใจของเขาทำให้เธอขนลุกชัน
“บ้าน่ะสิ!” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง ดวงตาของเขาแพรวพราว เธอหลบสายตาไม่กล้าสบด้วย
“เธอเป็นเชลยของฉัน ก็ต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน”
“ทำไม่เป็น”
“เป็นไม่เป็นก็ต้องทำ ถ้าไม่ทำกับข้าว ทำอย่างอื่นก็ได้นะ”
“ทะ... ทำอะไร” เธอเงยขึ้นมองหน้า เสียงสั่นโดยปริยาย ไม่น่าไปถามคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาเลย
“ทำลูกไง”
“บ้า!”
“อ้าว... บ้าตรงไหน”
“ดะ... เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายป้องกันหรือเปล่า” เธอชี้หน้าเขาสั่นระริกมองเขาอย่างตกใจ
“ลืม...” สั้นๆ ง่ายๆ แต่ทำคนฟังแทบแดดิ้น
“นายเป็นเอดส์จริงๆ หรือเปล่า ฉันยังไม่อยากตาย”
“กลัวอะไร เป็นเอดส์ก็กินยาต้านสิ เดี๋ยวนี้กินยาอยู่ได้เป็นสิบยี่สิบปีเชียวนะ”
“ไม่นะ ทำไมฉันถึงโชคร้ายแบบนี้ด้วย ฮือๆๆ” เหมือนฝันหมดอาลัยตายอยาก ร้องไห้ขี
