มะลิร้อยทานมื้อค่ำร่วมกับสามีและคุณยายด้วยท่าทางมึนตึง ทั้งที่เธอควรจะชื่นมื่น เพราะวูล์ฟคอยเอาอกเอาใจตักโน่นตักนี่ให้ไม่ได้ขาด แต่ความน้อยใจที่จุกอกทำให้เธอกลับฝืดคอ ทานอาหารไปได้ไม่กี่คำสาวน้อยผู้เจ้าแง่แสนงอนก็รวบช้อนกับส้อมเข้าหากัน คว้าแก้วน้ำเปล่ามาดื่ม ตามด้วยยกผ้าขึ้นซับริมฝีปากสีแดงอมชมพู แล้วเอ่ยขอตัวขึ้นห้องนอน โดยมีสามีเดินล้วงกระเป๋าผิวปากตามหลังอยู่ไม่ห่าง
“นี่คุณวูล์ฟ!” คนที่นั่งอยู่บริเวณปลายเตียงเอ่ยเสียงแข็งๆ ใบหน้างอง้ำ
“ครับคุณเมีย” พ่อเจ้าประคุณขานรับ ขณะเคลื่อนเข้าแนบชิดร่างเพรียวระหงอย่างเนียนๆ
“ถอยออกไปนะ!” เธอไล่ตะเพิดพลางยกมือดันแผ่นอกกว้าง
“ทำไมผัวต้องถอยด้วยล่ะทูนหัว” ไม่ถามเปล่าเพราะเขาโน้มใบหน้าหล่อลากไส้ลงมาชิดพวงแก้มสุกปลั่ง ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ลมหายใจผ่าวระอุที่รินรดผิวบอบบางทำให้หญิงสาวชักใจสั่นไหว
“มะลิยังโกรธคุณวูล์ฟอยู่นะ” สาวน้อยทำปากยื่นแก้ม
