“คนเอาแต่ใจตื่นมาไม่เจอมะลิก็เป็นอย่างนี้ทุกทีล่ะค่ะ ป้าซูซานอย่าไปใส่ใจนักเลย มาทำอาหารช่วยมะลิดีกว่า” สาวน้อยบ่นเบาๆ ส่ายหัว แล้วหันไปหั่นผักต่ออย่างหน้าตาเฉย
“เอ่อ…หนูมะลิจะไม่ขึ้นไปหาคุณวูล์ฟจริงๆ เหรอคะ”
“ไม่ค่ะ มะลิยังทำอาหารไม่เสร็จเลย” หญิงสาวยังคงทำใจเย็น ก่อนจะหยิบโน่นจับนี่มาทำอาหารอีกอย่าง
“แต่ป้าว่าหนูมะลิขึ้นไปหาคุณวูล์ฟหน่อยเถอะค่ะ ส่วนอาหารพวกนี้เดี๋ยวป้าทำต่อเอง รีบๆ ขึ้นไปก็ดีนะคะเดี๋ยวระเบิดจะลงเสียก่อนค่ะ” วาจาร้อนรนที่ซูซานเอ่ยออกมาทำให้มะลิร้อยหลุดหัวเราะคิก
“คนเอาแต่ใจปล่อยเอาไว้แบบนั้นก็ดีแล้วค่ะ ป้าซูซานอย่าห่วงเลย พอมะลิไม่สนใจเดี๋ยวคุณวูล์ฟก็เลิกโวยวายเรียกร้องความสนใจไปเองแหละค่ะ” มะลิร้อยว่าอย่างยิ้มๆ ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อลำแขนอบอุ่นสอดมารวบเอวอวบอิ่มจากทางด้านหลัง
“อุ๊ย!”
ฟอด!!!
ซูซานหัวเราะคิกคัก อย่างชอบใจระคนเอ็นดูในการหยอกเย้าภรรยาของเจ้านาย
