นาทีนั้นยศสรันถึงกับต้องหยุดชะงัก นี่เขาทำบ้าอะไรลงไป!
ยศสรันตั้งสติ พยายามดับอารมณ์ปรารถนาที่ปะทุอย่างรุนแรง ก่อนจะลุกขึ้นมองร่างของเปมนีย์ที่เปลือยเปล่า ก่อนจะรีบมองไปทางอื่นเพราะกลัวว่าจะเกิดอารมณ์บ้าๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันคิดผิดจริงๆ ที่พาเธอไปฝากไข่ เธอไม่เหมาะสมจะเป็นผู้หญิงของฉันเลยสักนิด ไข่ที่เธอฝากไว้ฉันจะหาทางยุติกระบวนการต่อไป” ยศสรันบอกด้วยความโมโห ในขณะที่เปมนีย์ก็ได้แต่ร้องไห้ไม่หยุด จากนั้นเขาก็ไม่อาจทนเห็นภาพเธอร้องไห้ได้อีกต่อไป จึงตัดสินใจเดินออกไปจากห้องทันที…
หลังจากที่ยศสรันออกจากห้องไปแล้ว เปมนีย์ก็ค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าที่ถูกเขากระชากจนขาดวิ่น แล้วพาตัวเองไปยังห้องนอนก่อนจะหาผ้าห่มมาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่า จากนั้นนั่งลงบนเตียงพร้อมกับกอดตัวเองเอาไว้ ทั้งเสียใจและผิดหวังในตัวเขา ที่ผ่านมาเขาเป็นคนเดียวที่เหมือนเป็นที่พึ่งของเธอ ลึกๆ เธอรู้ตัวดีว่าร
