บทที่ 6 เจ้าแห่งรัตติกาล🌙✨
781 คำ
แมรี่รู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่บนที่นอนหนานุ่มบนเตียงกว้าง สัมผัสที่นุ่มนวลนี้ทำให้เธอไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาเลย แต่ความทรงจำเรือนรางเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถชนกับต้นไม้แวบขึ้นในหัว เธอคิดว่าเธออาจตายไปแล้วก็ได้ จึงรีบลืมตาขึ้นมองรอบตัวว่าเธอนั้นตายจริงๆ หรือไม่
ปรากฏว่าห้องที่เธออยู่เต็มไปด้วยบรรยากาศลึกลับ ทุกอย่างตกแต่งด้วยสีดำ ตั้งแต่ผ้าห่ม เตียงนอน ไปจนถึงผนังและเพดาน ผนังถูกปิดด้วยวอลล์เปเปอร์ลายฉลุดอกกุหลาบและเถาวัลย์ที่ซับซ้อน เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นห้องนี้ที่ไหนสักแห่ง แต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นที่ใด
เธอพยายามตั้งสติและเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า เธออยู่ที่ไหน หากเธอตายไปแล้ว เหตุใดเธอถึงมาอยู่ในห้องเช่นนี้ แทนที่จะไปพบพระเจ้าตามที่เธอคาดคิด แมรี่เลิกผ้าห่มขึ้นอย่างช้าๆ และพบว่าตัวเองสวมชุดเดรสลูกไม้สีดำ แขนเสื้อซีทรูลายเถาวัลย์และดอกกุหลาบตั้งแต่หัวไหล่จรดข้อมือ เปิดไหล่สองข้างเผยให้เห็นเนินอกที่กระชับเข้ารูปด้วยคอร์เซ็ต กระโปรงยาวพองคล้ายชุดยุคกลาง ข้างเตียงมีรองเท้าส้นสูงสีดำวางอยู่
เธอมองชุดตัวเองด้วยความแปลกใจ ชุดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอสวมใส่ก่อนเกิดอุบัติเหตุ มันดูเหมือนหลุดมาจากหนังพีเรียดยุคกลาง เธอเริ่มสงสัยว่าใครจับเธอแต่งตัวแบบนี้
“ตื่นแล้วสินะ” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นจากมุมมืดของห้อง แมรี่หันมองไปรอบๆ แต่เห็นเพียงแสงไฟสีเหลืองนวลจากโคมไฟไม่กี่ดวงในห้อง เธอพยายามควบคุมสติแม้ว่าจะรู้สึกหวาดกลัว
“คุณเป็นใคร ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ คุณลักพาตัวฉันมาเหรอ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอสัมผัสกลิ่นหอมของไม้กฤษณาลอยมาแตะจมูก เธอจำได้ทันทีว่าเป็นกลิ่นเดียวกับที่เธอเคยสัมผัสในรถของตัวเอง เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังขึ้น มันกวนใจเธอจนเธอตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง หยิบเชิงเทียนไว้ในมือเพื่อใช้ป้องกันตัว แต่ทันทีที่เธอพยายามก้าวเดิน เธอกลับรู้สึกหน้ามืดและเกือบล้มลง มือหนาแข็งแรงเข้ามาประคองเธอไว้ทันที
แมรี่หันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม เขามีรูปลักษณ์หล่อเหลาตามแบบฉบับชาวยุโรป ผมสีบอลนด์ทอง คิ้วหนา ดวงตาสีเทา จมูกโด่งได้รูป และริมฝีปากหนาสีอ่อน แต่สิ่งที่ทำให้เธอขนลุกคือผิวซีดเผือดของเขา มันดูเหมือนคนไร้ชีวิต เธอไม่รู้สึกถึงลมหายใจจากเขา และตัวเขาเย็นราวกับน้ำแข็ง
“คุณเป็นใคร?” เธอถามอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความระแวง ชายหนุ่มมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาเหมือนชื่นชม เขายิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ
“ผม เฮนรี่ อาร์เซอร์ ดยุกแห่งแลนคาสเตอร์”
ชื่อนี้ทำให้เธอชะงัก เธอเคยได้ยินชื่อดยุกแห่งแลนคาสเตอร์ในตำนานท้องถิ่น เขาคือเจ้าของปราสาทที่เปลี่ยนชื่อเป็นปราสาทมูนชายน์เมื่อร้อยปีที่แล้ว แต่ดยุกผู้นี้ควรจะเสียชีวิตไปกว่าพันปีแล้ว
“คุณล้อเล่นใช่ไหม” เธอถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมจะโกหกคุณทำไมล่ะ สาวน้อย” เขาพูดพร้อมก้าวเข้ามาใกล้ เธอถอยหนีจนชิดผนัง รู้สึกเหมือนหนีไปไหนไม่ได้ เขาก้าวเข้ามาใกล้อีก มือทั้งสองยันกำแพงขนาบตัวเธอไว้ เธอหวาดกลัวจนตัวสั่น
“คุณเป็นตัวอะไร” เสียงของเธอเบาหวิว
“แต่ก่อนผมก็เป็นคน แต่ตอนนี้... ผมคือผีดูดเลือดละมั้ง” เขาพูดพลางเผยเขี้ยวแหลมคมให้เห็น ดวงตาสีเทาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ แมรี่เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว
“คุณ... คุณเป็นแวมไพร์?” เธอถามเสียงแผ่ว เขายิ้มก่อนโน้มใบหน้ามาใกล้หูของเธอ
“ใช่แล้ว ผมคือเจ้าแห่งรัตติกาล” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยชวนน่าขนลุก ขณะเดียวกันร่างกายของเขาไม่ถอยห่างตามแรงผลักของเธอ มีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่ประดับอยู่บนใบหน้า เขากลับขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้น ราวกับกำลังท้าทายความกล้าของเธอ สายตาคมของเขาประสานกับดวงตาของเธอโดยไม่หลบเลี่ยง
..............................
ขอปรับเนื้อเรื่องให้สมูทก่อน เมื่อ NC มาเมื่อไหร่รับประกันความแซ่บถึงใจได้เลย
ไปตามอ่าน 2P, 3P และ 4P ของเราได้
นามปากกา 'ณ ธารา'
อย่าลืมกด "❤️" และ "คอมเม้นท์" เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะฮะ
- ผู้เขียน
