บ่วงรักในรอยแค้น

อดีตที่ไม่อยากจำ

เมื่ออินทัชก้าวไปประจำตำแหน่งคนขับ ปลายฝนก็รีบเดินตามไปทันที เธอไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเหมือนเหยื่อที่จะถูกเสือตะครุบอยู่ในไม่ช้า หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถลัมโบกินีด้วยความเกร็ง เพราะเธอไม่เคยนั่งรถหรูระดับนี้มาก่อนและอีกทั้งคนที่เธอกำลังขออาศัยเขากลับด้วย ก็คือคนที่เธอเคยปฏิเสธเขา เพราะชื่อเสียงเรื่องความเจ้าชู้ของชายหนุ่ม มันดังกระฉ่อนอยู่ทั่วมหาวิทยาลัย

หลังจากที่ปลายฝนนั่งเรียบร้อยแล้ว เธอก็หาวิธีคาดเข็มขัดนิรภัยไม่ถูก เนื่องจากระบบในรถมันแตกต่างจากรถญี่ปุ่นโดยสิ้นเชิง อินทัชหรี่ตามองเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอี้ยวตัวมาดึงสายเข็มขัดรัดให้หญิงสาว ซึ่งมือของชายหนุ่มก็ยื่นเฉียดผ่านยอดอกของหญิงสาวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้ปลายฝนรู้สึกใจเต้นแปลกๆ เธอพยายามบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าอย่าไปสานสัมพันธ์กับผู้ชายแบบอินทัช แต่วันนี้มันจำเป็นที่เธอต้องขอร้องเขาทั้งที่เธอไม่อยากทำเลยก็ตาม

“นั่งเกร็งเชียวนะ” เสียงของอินทัชทำให้ปลายฝนสะดุ้งหลุดออกมาจากภวังค์แห่งความคิด

"คุณไปส่งฉันที่เพชรเกษมสายห้าได้มั้ยคะ" ปลายฝนกลั้นใจเอ่ยปากบอกชายหนุ่มออกไป เพราะเธอไม่อยากจะสนทนากับเขาซักเท่าไหร่

"ได้สิ" อินทัชเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แต่ปลายฝันกลับไม่ทันได้เอะใจ

อินทัชขับรถไปอย่างรวดเร็วในถนนที่ปลายฝนไม่คุ้นตา แต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะเส้นทางในกรุงเทพมหานครมันทะลุถึงกันได้หมดอยู่แล้ว หญิงสาวจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ เพราะเธอไม่มีอะไรจะสนทนากับเขา

บรรยากาศภายในรถมีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างทั้งคู่อีกเลย จนกระทั่งอินทัชเลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม" ปลายฝนเริ่มรู้สึกกลัว เธอพยายามเปิดประตูรถ แต่ด้วยความที่ระบบมันซับซ้อนทำให้ปลายฝนหาทางเปิดประตูลงจากรถไม่ได้

"คนเขามาที่ม่านรูดเขาทำอะไรกันล่ะ" อินทัชเอ่ยเสียงเย็น

"คุณอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้นะ" ปลายฝนยังพยายามดิ้นรนเพื่อจะหาทางเปิดประตูให้ได้ ในขณะที่ชายหนุ่มก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าห้องเรียบร้อยแล้ว บริกรก็ทำหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่อง โดยการรูดม่านปิดเพื่อความเป็นส่วนตัว ทำให้ปลายฝนหวาดกลัวชายหนุ่มเหลือเกิน

"อย่าพยายามเลยลงมาสนุกกันดีกว่า" อินทัชกล่าวพร้อมกับก้าวลงไปจากรถ แล้วเดินไปเปิดประตูรถให้หญิงสาว แต่ปลายฝนก็ไม่ยอมลงจากรถ เธอยังพยายามหาทางรอดด้วยความลนลาน

"คุณทำแบบนี้ทำไม คุณมีผู้หญิงให้เลือกตั้งเยอะตั้งแยะ ปล่อยฉันไปเถอะ" ปลายฝนเริ่มอ้อนวอนชายหนุ่ม

"ใช่!!ผู้หญิงที่พร้อมจะนอนกับฉันมันมีเยอะ แต่เธอรู้มั้ยว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธฉัน ซึ่งเธอก็ทำ ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้หรอกนะ จำไว้!!" อินทัชกล่าวเสียงเย็นก่อนจะกระชากร่างบางออกมาจากรถ ทำให้ปลายฝนหวีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่เพราะที่นี่เป็นโรงแรมม่านรูดที่ค่อนข้างมีระดับ ดังนั้นแขกที่เข้ามาส่วนใหญ่ก็จะเป็นแขกวีไอพี จึงไม่มีใครสนใจเสียงเล็กๆของปลายฝน

"ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหักหน้าคุณนะ แต่ฉันไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ ฉันก็แค่บอกคุณตรงๆ คุณอย่าโกรธฉันเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ" ปลายฝนเริ่มรู้สึกกลัวชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาทันที

"เธอกล้าปฏิเสธฉัน นี่คือบทลงโทษที่เธอจะได้รับ" อินทัชกระซิบข้างหูปลายฝนเสียงเหี้ยม

ปลายฝนได้แต่ดิ้นรนสะบัดมือเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการของชายหนุ่ม แต่แรงที่มีมากมายมหาศาลของเขา ทำให้เขาลากปลายฝนเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะจับเธอโยนลงไปนอนที่เตียง

หญิงสาวรู้สึกเจ็บจนจุก น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินเพราะความหวาดกลัว โอกาสรอดของเธอแทบจะไม่มี ปลายฝนถอยร่นไปจนไปชนเข้ากับหัวเตียง ในขณะที่ร่างสูงเดินเข้าหาหญิงสาวด้วยความรู้สึกสาแก่ใจ

"อยากเล่นตัวนักมันก็ต้องเจอแบบนี้แหล่ะ คนอย่างฉันถ้าอยากได้ใครมันก็ต้องได้ และที่สำคัญฉันไม่ชอบให้ใครมาหักหน้า" อินทัชกล่าวพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบางของหญิงสาว ราวกับพญาเสือที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อตัวเล็กๆ