บ่วงรักในรอยแค้น

กฏ...3

“ยังไม่ทันไรก็หาเศษหาเลยกับฉัน แบบนี้ฉันจะทำงานอย่างปลอดภัยได้ยังไง” ปลายฝนบ่นพึมพำอยู่บนตักของชายหนุ่ม

“เอาเถอะน่าถือว่าให้ทานคนอดอยากแบบฉันก็แล้วกัน” อินทัชกล่าวพร้อมกับหอมแก้มปลายฝนสลับไปมาซ้ายขวา ปลายฝนทำตัวไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธออยากจะเกลียดชายหนุ่มเหลือเกิน แต่ไม่รู้ทำไมปลายฝนถึงเกลียดเขาไม่ลง

“ธุระของคุณเสร็จหรือยังคะ ฉันจะได้กลับ” ปลายฝนพยายามหลีกหนีจากการถูกคุกคามของชายหนุ่ม เพราะยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งเปลืองตัว

“ยัง รอฉันแป๊บนึง ฉันขอเคลียร์งานก่อน แล้วฉันจะพาเธอย้ายเข้าคอนโดวันนี้เลย” อินทัชกล่าวจบก็ปล่อยหญิงสาวออกจากอ้อมแขน พร้อมกับตรงไปที่โต๊ะทำงานของเขา แล้วนั่งเซ็นเอกสารอย่างเร่งด่วน

“ทำไมมันฉุกละหุกขนาดนี้ ฉันขอเวลาสักหนึ่งอาทิตย์ได้มั้ยคะ” ปลายฝนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ที่ทุกอย่างมันกะทันหันขนาดนี้ แถมอีกฝ่ายก็น่าจะไม่ยอมให้เธอปฏิเสธเป็นแน่ เธอควรจะทำอย่างไรดี ตอนนี้ปลายฝนกลัวใจตัวเองเหลือเกิน ว่าเธอจะเผลอไผลไปกับเขาอีกครั้ง

“มันไม่ฉุกละหุกหรอก นี่มันยังช้าไปเลย” ....สำหรับเวลาที่หายไปสามปี ประโยคหลังชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยออกไปเขาได้เพียงแต่คิดในใจ

“แล้วแต่คุณเถอะค่ะ อยากทำอะไรก็ทำเลยฉันมันซวยเองที่กลับมาเจอคุณอีกรอบ” ปลายฝนได้แต่ทำใจ ปล่อยให้ชายหนุ่มทำตามที่ใจเขาต้องการ เพราะขัดเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ รังแต่จะทำเธอให้อารมณ์ขุ่นมัวเสียเปล่า อาการว่าง่ายของปลายฝนนั้น ทำให้ชายหนุ่มลอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ความแค้นที่เขาเคยมีเพราะเธอหักหน้าเขาได้หายไปสิ้น ยังคงเหลือก็แต่ความรู้สึกผิดที่ทำเกินกว่าเหตุ ที่มันยังคอยหลอกหลอนเกาะกินจิตใจของเขามาตลอด และวันนี้คงเป็นโอกาสที่เขาจะได้แก้ไขเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้น

เพราะตั้งแต่ชายหนุ่มข่มขืนปลายฝนครั้งนั้น เขาก็ไม่เคยอยากมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนอีกเลย อินทัชหยุดความเจ้าชู้ หยุดทุกอย่างแล้วหันมามุ่งหน้าสานต่อธุรกิจจนมีชื่อเสียงดังเช่นวันนี้