บทที่ 45
สามจิ๋ว
เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินมันทำให้ฉันเป็นลมหมดสติไปตอนนี้ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่รู้สึกเจ็บปวดไม่รู้สิอะไรทั้งนั้นฉันได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของพี่ลีอองกับพี่อองรี ได้ยินเสียงคุณหมอและพยาบาลกำลังวุ่นวายจนทุกอย่างมันดับวูบไป
ตื่นมาอีกทีก็เพราะว่าเสียงทารกน้อยกำลังร้องโหวกเหวกโวยวายเพราะหิวนม ฉันตื่นขึ้นมารีบมองหาลูกคนแรกอยู่กับพี่ลีอองอีกคนอยู่กับพี่อองรีแล้วคนที่สามล่ะ
"เจ้าจิ๋วอยู่ไหน! ฮือออ ลูกฉันอยู่ไหนพวกพี่เอาลูกฉันไปไว้ที่ไหน!!"
ฉันร้องไห้หนักมากตอนนี้ลูกฉันอยู่ที่ไหน คุณแม่ของฉันรีบวิ่งมาหาแล้วปลอบใจให้ฉันใจเย็นๆ ฉันพยายามจะลุกแต่มันก็เจ็บแผลคุณพ่อของพี่ลีอองรีบมาปรับเตียงให้ฉันขยับตัวขึ้นมานั่งฉันไม่ไหวฉันอยากหาลูก
"ยัยมุกใจเย็นๆ ลูก เจ้าจิ๋วไม่ได้เป็นอะไรตอนนี้ปลอดภัยแล้วแต่คุณหมอยังให้อยู่ในตู้อบคุณแม่ย่ากำลังตามไปดูแล"
"มุกเจ้าจิ๋วเป็นผู้หญิงนะ"
