“คิดถึงพีเหมือนกันค่ะ” นิชากระซิบแผ่วเบาข้างหูสามี ริมฝีปากบางถูกครอบครองอีกครั้ง นิชาหยุดความคิดในทุกเรื่อง หญิงสาวขยับกายเบียดร่างแกร่งแนบแน่น มือเล็กควานลงไปตรงปมผ้าขาวม้า ก่อนจะปลดมันออกย่างรวดเร็ว และดึงรั้งออกจากร่างของสามี ความแข็งแกร่งใหญ่โตพร้อมรบที่ป่ายปัดบนหน้าท้อง ทำให้นิชารู้สึกวูบวาบแปลบปลาบไปทั่วท้องน้อย หญิงสาวพลิกร่างตนเองให้ขึ้นมาทาบทับอยู่เหนือร่างคนตัวโต พีรพลยินยอมแต่โดยดี เพราะรู้ว่าภรรยาจะเป็นคนนำพาเขาไปสู่วิมานปลายแสงดาวอย่างสุขสมเพียงใด
“แล้วจะไม่ให้คิดถึงได้ยังไง แม่เสือสาวแสนซน” พีรพลพูดน้ำเสียงกระเส่าด้วยไฟเสน่หาที่พุ่งทะยานสูง เขามองภรรยาที่ลุกขึ้นนั่งทาบทับต้นขาตัวเองไว้ มือหนาไขว่คว้ากอบกุมสองเต้าอวบ เคล้นคลึงสร้างความปั่นป่วนให้คนบนร่างของตน นิชาห่อปากครางเบาๆ ค่อยๆเลื่อนตัวโน้มลงตรงกลางกายสามี มือเล็กจับตัวตนแข็งแกร่งแล้วขยับรูดขึ้นลงช้าๆ ใบหน้างามค่อยๆก้ม
