“ฉันว่าเราน่าจะได้หลานเร็วๆนี้แหละพ่อกำนัน” นางนภากระซิบกระซาบเบาๆกับสามี แต่พิมพ์รพีพรได้ยินชัดเจน จะต่อว่าคนฉวยโอกาสก็ไม่ทัน ปลัดเมฆาเดินเร็วๆลงบันไดไปแล้ว
“กลับบ้านได้แล้วยายพิมพ์ นี่มันจะสามทุ่มแล้ว ขับรถมืดๆอันตรายนะ” ย่าพรเอ่ยทักท้วงหลานสาวที่ยังง่วนอยู่กับบัญชีของโฮมสเตย์บ้านนาเปี่ยมรัก
“อีกนิดเดียวค่ะย่า” พิมพ์รพีพรเงยหน้าจากโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่บนเรือนหลังใหญ่
“ป่านนี้พ่อปลัดเขาชะเง้อคอรอแล้วล่ะ”
“ก็ให้รอต่อไปค่ะ พิมพ์มีงานต้องทำ”
“เราเป็นเมียต้องรู้จักเอาใจผัว ใส่ใจในความเป็นอยู่ของผัวทุกเรื่อง อย่าให้ขาดตกบกพร่อง เริ่มตั้งแต่เรื่องผัวตื่นขึ้นจนเข้านอน” ย่าพรเอ่ยสอนหลานสาวด้วยความหวังดี
“รับทราบค่ะ” พิมพ์รพีพรรับคำ แล้วทำหน้าล้อเลียน
“สอนแล้วยังมาทำหน้าทะเล้นอีก คอยดูเถอะน้ำตาจะเช็ดหัวเข่าสักวัน ถ้าพ่อปลัดเมฆเขาไปเจอคนที่ดีกว่า”
“อะๆ...กลับก็กลับค่ะ” พิมพ์รพีพรเก็บเอกส
